De leeglopers

Uit het hart komen ze
afgedropen kooplui
bepakt en bezakt

inboedel in de opruiming
habbekrats en vlooienmarkt
nering naar kentering

een schraal bestaan
zo leeggelopen kan het
het hard tekeer gaan

zelfs op zulk een grote schaal
kan het verkeerd gaan
staat van verval een legerschaar
verknipt z'n welvaart op te kloppen
tot slagroomtaart van goedaardig volk
dat haar omringt komt haar centrum
in het geding niet door armetierigheid
van een akelig wreed bestaan
maar arm worden kan gevaarlijk zijn
door de eenzaamheid
en rest nog slechts een helder verstand
dat een open geest bespeeld
met medemenselijkheid

Neem mij

Schoen wringt het hart klopt ook
de hemel klinkt leeg sterren staren
wat verveeld zwijgend in een heelal
vervreemd geheel alles omvattend
veel staat ook ursa op half zeven
leven is nu eenmaal noordwaarts
verdwenen een grote leegte

water in alle stilte vat in zwart
dit nog eens samen met een enkele fietser
laat op pad die nietszeggend voorbij
dit uur roerloos in de tocht zich overgeeft
veel verder weg is alles niets

een pluim tegen de nachtvorst aan
voorspelt de laatste adem zichzelf
wat benauwd zwoegt iemand zich
de longen uit het lijf en weet dit alles

Naaktmodel staan

Ze hebben niet veel meer
om het lijf dan huid
keurig gefotografeerd
en na verluidt
ook veel dichter
een welvende kromming
in de tijd
die slijt
maar geen gezicht
anders dan onontplooibaar
stijf gelaat
dat ontluisterend
naakt uitdrukking geeft aan

niets

meer

dan wat er staat

toonbeeld van tinten in verval
voor de tijd er raad mee weet
verveeld aan knabbelt en wat vreet
tot er een karakter uitspreekt

Nou moe

De radio één keertje afrossen
omdat Tomas onder valse naam
daarop was over z'n complot
maar ook hoe Theo daar onder
straalbezopen was wat niemand zag
omdat zover afgelegen dat
op een eiland plaats vond

of aan het bekomen was
van de nieuwste wildernis
net voltrokken in bittere kou
waar beesten het aflegden
tegen Heras of domweg heckwerk
van een stelletje runderen
dat boeltje afvrat juist daar

waar nagemaakte paardjes
het bos in werden gejaagd
door winterweer dat eerder
plat gegraasd ook uitgeraasd
menig edeldier de stuipen
op het lijf joeg en het bestierf
gelijk het kerstavond betrof
waar zoveel leed bijeen
gedreven bitterkoud het hiernamaals
in gedreven werd

dit

alles

nog
één
keer

Iedereen gelukkig

ongelukkig.

Alleen zijn ongelukkig

Getrouwd zijn ongelukkig

Doodgaan ongelukkig

Geboren worden ongelukkig

Samenzijn ongelukkig

Gescheiden zijn ongelukkig

Leven ongelukkig

Leve ongelukkig

Doodgewoon 

gelukkig

In weerwil van waarde

Het verhangen van een kostbaar olijke noot

in de teneur van tegenslagen bij de volheid

van het overbekende werk van kunstuitingen

kortgesloten weelde met het schromelijke

dat blinkend noch blikkend op het verleden

helder trots toch bungelt aan één koordje

opgeheven rijk van kleuren door het slijk

te weerloos voorwaar van een verbonden

en zeer verbrande gelaatstrek in polderland

verweesd door tijd en geest de moederziel

uit handen gegeven maar zo welluidend

geschreven zonder één woord zo vuil daarin
want alles van waarde wordt weer water

Onthechting

Nu ik tussen de regels lees
staat doodlopend helder
me voor ogen hoe
langs de lijnen
van het schrift
mijn hand bewoog

ik stond versteld tot woord
dat onuitgesproken toch
letter voor letter voor
gelogen de tekst

tot lichaam uitgedrukt
mijn geestesoog verengde
in vaste belijning van haar
uitgebeeld verleden
waar in toch uitgeleefd
ben weg gedreven

Kruip waar je niet gaan kunt en kom overal uit vandaan!

Vandaag

werd de aarde verrijkt met hoop
een grote hoop van leve
de vrijheid van een mens
die beleden werd
tot in de uithoeken van de dood

Voor mij uit 1

Het is avond en de schoen wringt
ik heb mezelf soldaat gemaakt
van kant gemaakt en afgemaakt
opgetogen afgetuigd bejubeld
vermaakt tot ledere pop weerspiegelt
zonnebril zijn en spelen dat op
de closetpot ook een deksel past

Een bleekscheet

Al bijna smetteloos en zonder opsmuk
het geheel ontblote hoofd zo
uitdrukkingsloos uit de plooi

al wordt beweerd dat hier potentieel
het menselijk vermogen wordt getoond
blijkt des te meer een werkwoord

de schilder de collectieve geest
naakt maar ontdaan naast haar
neergelegd in een luttele streek
van een niet in te houden emotie

die zij zo gaarne toch naliet
uit te drukken in het afgepeld portret

-
Vrij naar "door het beeld" : white radiance (autonomie)

Gaza

Hoe jodendom
toch 'n piepklein staatje
met een hek d'r om

Op bewogen gronden

Ik nam mij wij
gaan niet samen door
een deur

Wij komen samen uit
dezelfde aarde voort
zijn zelfs voor elkaar
bestemd met afnemen

Maar op weloverwogen
gronden zijn wij beroerd
en daardoor ik mij

zeer bewust ontdaan
hoe zekere gronden
niet meer bestaan

Ontdaan

O mijn god ik heb de wereld maar ontdaan
van hun enige heilsoldaat en rest geen held
meer hier op aard die in staat zal zijn
vergevensgezind de wereld goedgemutst
tegemoet zal treden tot het werelderfdeel
dat niemand meer ten deel zal vallen
anders dan tegenvallen hoe het zal vergaan
nu zelfs de bleekscheet een traantje wegpinkt
en de wereld verder struikelend hinkt

thin lips ladies lipsticks

Ze murmelen roodomlijnd weldoordacht
mondjesmatig op een smal tijdsgewricht
scharnierend om hun middelpunt draait
een ranke taille met rok bekleed zo fraai
heupwiegt weldadig maar gewelddadig
door het beeld dat menigeen bekeek
wat rechtgezet een zuiver bleek

Je deelt er een en soms twee muren om je heen mee in een blok bijeen

Het hoorbaar genoegen van venijn
komt piekfijn tot uitdrukking door beton
dof een plof besloten kloosterleven
om je heen in hofjes opgesloten aaneen
waar per gilde lid het ambacht werd
samengepakt tot stervenstoe een fase
waar doorheen niemand opgepakt
ontstaat spontaan uit spruitjesbuurt
een bloemkool wijk waar pleiners
opgroeide in het groen tot rijtjesmens
aan een ge slo ten raakte iedereen
verliefd op sterven in een identiteit
waar iedereen aan leed geen twijfel
noch geweifel dat hoog verrezen
niets te vrezen was van hoogtevrees
bij voorkeur met balkon voor zelfmoord
van ziekmakende binnensteden
van het hart dat modernisme het grootste
hoogste goed van galerijwonen
tegen oneigentijds vervelen in de oudheid
kastelen uit een grijs verleden in close harmony
een ieder zich individueel kan gaan versteden
hunkerend op een gemeenplaats voor bejaarden

 argru argri architect wat 

zijt gij toch een triest figuur

dat het afgrijzen 

van de tijd bevriest 

in torenhoge egoos ergo ego zelf liever zich verliest
in een oud verslonst maar opgeleukt stoffig onderkomen 
triestig troosteloos en wezenloos zelfontworpen Anton Piekje
om gezamenlijk met Grietje aan te Hansen en maar sjansen 
met de originaliteit van zijn eigen banaliteit 
o hijtje voor het karweitje waar hebben wij toch 
deze bouwkunde aan verdiend  ----
Bernard Hulsman: rijtjeshuis 

Het stilst op straat (zilverwit uitgesneden)

Geruisloos maar geheel ontdaan
staan kale bomen roerloos in de rij
het woest geruis dat van hen uitging
is gestaakt in bijna zwijgend tikken
in de knoppen van de twijgen

als een vrouw zo naakt die eerder

louter uit woorden was te lezen

later in zinnen zichzelf uitsprak

om in volheid van het leven

zich over te geven aan haar kaal
zo blank bestaan dat door de lucht
bezeten haar lichaam uitdeed
sprekend neerzeeg naast haar huid

waar zachter tint dan maagdelijk hout

zij gesneden was in zuiver wit van haar

bestaan dat door handen heen gekneed

haar adem stiet in het ritme van bewegen

hoe zeer bewogen zij meegaand genomen
meegenomen werd in dromen
die hij in haar achterliet bekomen
van de uren ontkleedde tijd

zij uitgelezen tot op de nerven zij 

loom verveeld de bladeren streelt

vergetel zwart geblakerd ter aarde

weet hoe op het weefsel te teren
dat werd gegeten toen zacht zomers
de wind alle herinnering weg blies

Zo vleselijk nog Oranjegezind

Het onafwendbare in de muilkorf
Zacht belijnd zo fraai monddood
Gemaakt voor gloeiend zaad
Hoe kiemkrachtig ook ten onder
Gaat in blakend schitteren op het oog
Maakt het geen valse verwachtingen
Meer waar dan leugens en gelogenstraft
Het telkens weer om gaat de mazen
In het ogenschijnlijk schrijnen
Ten koste gaan en weer
Om met leugens gepaard

Ik wentel een kleine oranje revolutie af

Een mooie kleine revolutie af

Ik ben van water uit gegaan

Ik het land aan aarde aan mij voorbij

Ik de zwarte schijn van koppen klei

Ik storm wolken aan mij voorbij

Ik schuw schunnig scheef door mijn hoofd

Ik speel met tegenwind in mij

De dartele nachtmerrie gaat te keer

Slank en lenig maar ledig in de schemer

Blaakt zij weelderig haar tuchtig lijf

Het is het schitterend ten ondergaan

Schuierende schierende schaduwen 

Ik wentel een fraaie kleine oranje revolutie af

en val terstond in dovend kleurrijk verschiet

Zingend fluitend neuriënd ten neer 

 

In eens dringt het tot mij door.

Bij't lezen van een roman dien je een vraagteken over te houden, bij voorkeur eentje op z'n kop.
Mooier nog, van kaft tot kaft uitgelezen, is het vergeten waar het staat.
Dan blijft ook uit het hoofd zoveel te vragen over, dat je het ergste vreest.
De inhoud, stemt die nog wel overeen met wat je weet, of is het slechts het inbeelden?

Het is te overwegen om de chauffeur zonder rijbevoegdheid te verwarren met het in elkaar gereden verhikel, waar het gaat om het gevaar dat overblijft na het ongeluk van lezen.
Geen woord teveel of blijft slechts achterwege hangen aan de laatste regel.
Waar in de regel het aan alles ontbreekt om verder rustig mee te kunnen leven.

Uiteindelijk gingen ze er allemaal voor. Het kraken afgeleerd, zwart kalfs bijvoorkeur. Met spijkerkoppen slaan versierden ze ook elkaar. Zelden was het leven, zeldzaam ook de uitzichten
op het beteren daarvan. De straten hadden harde klinkers, kelen koorden en koerden in horden door. Er was geen horizon dan de overstaande gevels. Even uitgeleefd als boden vensters geen toekomstbeeld.

Ik beende voor mezelf uit. Bot gezegd kwam ik uit de grond van mijn hart, daar zat faalangst aan vast. Ingesloten op z'n gemak, wachtend op een wond, waaruit zuiver rood de gedachte ontspringt. Daarin opgesloten zat de overmaat van ramp te hunkeren naar een daad. Het andere geslacht werd zichtbaar, achteraf, een kraamkamer van de wreedste dromen. Gevangen in de lust van enig nut was het leven ineens zingevend.

Zinderend van angst te beven, ja dat is leven na de dood. Telkens dwalen er weer vragen vallend van de ooit zo hechte stam, wier kroon er lucht van krijgt dat bladeren iets van afsterven heeft.
Maar toch levenstekenen afzet tegen het dode hout, waar molm en rot het interen vertalen in een overdaad aan leven. Gebukt gaat alles schuil dat eens de welvaart duldde onder dikke lagen schuld. Besef te meer dat uit de vaart genomen menig volk zijn aard weer herwint in overleven.

Dood

Het maakt niet uit hoe het wordt

voorgeschoteld of opgediend
op straat, kiosk, te bed, naakt
of gekleed op maat gemaakt

dan wel de strop al opgeknoopt
de poëet wordt uitgekleed
tot op het bot van vlees ontdaan

smult menigeen besmuikt
z'n mond voorbij 
smakelijk etrn uit z'n ruif

de voordracht was alsof
een ieder het gemunt had 
op z'n pik terwijl hij voor lul 
nog declameerde 

dat hij niet meer overeind kon staan
smachtend naar de gestroomlijnde
zin in leven die voortvloeiend
in woorden keurig lagen opgebaard

in het lid gezet
was juist hij uitgerekend
de tel daarin kwijt geraakt

Zo door en door schijnend

vormen de bladzijden een bladspiegel prachtig vervuld van tegenlichtopname
komt regel voor regel vervloeiend
twee gedichten ineengevouwen samen
amen in een adem woorden van een lied
een onwijs wijsje vol verliefd verdriet
vergeet ook niet dat het tot het
tandvlees ontbloot hier voor mij ligt
het is halverwege doorschijnend ontwaken
ach bleef je maar slapen daar samen
dan fluisterde je de namen in dromen
hoorde ik hoofs en steels het lichte doven
wat door de vingers werd gezien
je handen lachte gevouwen in m'n gezicht
gelaatstrekken ontplooiend gedicht
je fronste nog even, ja zo is het leven
grimlach nog wat valt overgelezen
nog te verhalen dan poëzie
zachtjes onleesbaar verterend bladweefsel
waar doorheen je huid zo schitterend oplicht.

Rubbermal

al bijna voorbehoedend middel in verval
bewijst hij haar in veelvoud lippendienst
hij maakt het afdruk negatief wel origineel

ligt menig vrouw in ingewikkeld gipsverband
verwikkeld anoniem met ondersnijding in
lossingrichting opdat origineel onbeschadigd
als complexmodel uitgehard tentoongesteld

Ik ben allang voltooid

verleden tijd.
Mijn geheugen reeds gemummificeerd, een ledere pop gelijk.
Men herinnert zich nog vaag hoe naar mijn kinderen was gegaan.
Maar zelfs daar ben ik nimmer aangekomen, wel afgevallen in de jaren daarna.
Het was het gas,
dat plotseling gewag gemaakt werd aan mijn verschijnen in de eeuwigheid.
Dat ik ooit zo vreselijk vergeten was, was
al tien jaar geleden door de incasso's
zo vanzelfsprekend als wat.
Niemand bekommerde mij, noch ik hen, al was ik gisteren begaan.
Toch blijf ik rustig bij mezelf, verdord gelijk het administratieve apparaat.
Waar ik cijfermatig al weggecijferd was, bleef onaangeroerd mijn post
gevat in bergen verzameld materiaal in m'n voorportaal voor mij bewaard.
Zo kon ik later nog herinnerd zijn, hoelang ik toch al kwijt kon zijn.
Gemitste kans van nabestaan, waar zoveel mensen om mij heen
toch onbekommerd met mij alleen daar achter muren van vergeten
rustig kon vergaan.

Het over de tijd plein

waar je eerder nog in cowboypak
op een omgebouwde step rondreed
net deed of op ramkoers de wereld
aan je voeten verging in tijdnood

speelde veel later de groenteboer
rijp en rot tot aan bederven toe
de schone schijn van vers fruit na
kwam zo veel bijna bedorven waar
onder luid gekrakeel van het carillon
tot leven door de beiaardier

die de bejaarden voor z'n plezier
liet twijfelen aan de dodenherdenking
van weleer toen kost nog baat
welverdiend de veteranen liet geloven
dat de aarde niet ten einde liep

maar opnieuw geschapen aan hun voeten
niet voor niets veroverd was
op vreemde smetten waarop weerom
een smetvlek vreesde van hen
wier blaam nog niet zo zuiver was

en jij na ampel beraad
dit monument verried
zo moedeloos alleen
de grootste concentratie
beiaarden doorklinkende
zwijgende meerderheid

Haar dracht

Ze zit opgesloten
in haar gedachten
vast besloten

om er nooit meer uit te komen
gaat het er hard aan toe

ze zijn niet uit te lezen
voor wie haar gadeslaat
is zij grijs beton
een kazemat gelijk

maar binnen zacht
rosé gloed van vuur
uit schietsleuven

voorziene schuttersput
waar uit zij bedreigd
de wereld beziet

het oorlogsverleden
heeft haar afgemat
ze bunkert daar

uitgeleefd schisma
halfslachtig hart
onverschrokken waar

de loopgraven hebben haar
te zeer begaan giftig gemaakt

Het knaagt

en vreet van binnen uit

eerst de goudopsnee

dan de harde lijmrug

tot die breekt en alles

echt alles uitholt gelijk

een stofluis zat van tekst

woord voor woord 

de leugen van dundruk

uit het geheugen is

gewist wat het geweten

eeuwen heeft gemist

wekt nu de teerling

welk hoge ogen gooit 

tegen halfslachtigen

tegen de doortrapten

die hem dood wensen

terwijl hij zo gezegd

zo gezegend is 

blad voor blad 

te verteren te hertalen

in een schotschrift

waaruit van kaft tot kaf

z'n martelaarschap 

uit as ontspringt

-----

Yahya Hassan performance video

http://www.youtube.com/watch?v=N839DlASGkA&feature=youtube_gdata_player

Kijk daar brandt iets af

Kijk daar brandt iets af

een lichtgevend eiland in de nacht

zee vol verwachting een zwart gat

branding schuimend straf witter graf

zand verstuivend blind de verlangen

een uit het lood geslagen wacht

mits het zicht met noodweer af

Waterstofoxide

Water zo heet dat het aan je ballen vreet
je hersenpan explodeert zo zeer genot
genoot dat gillend het gelijk wil aan zijn zijde

Water zo hard dat je schedeldak brak
gemeen snedig de huid bloedt dood
rood over het staalglans gelaat

Water dat zacht en soepel door t keel
gat glijdt zalvend lessend
naar wat smacht verslaafd

Water schimmig op het oog dat alles onttrekt
wat naakt nog eerder de lust bezat
mist nu maar straks alles weer

Water hemelhoog blakend schaap
of donderkop grazend op een wolkendek
dat mij de zon ontneemt en weer geeft

Water dat zo stijf bevroren om de ledematen
kleeft voor lul daar harder achterlaat
dan op de rijp van de gestorven baard

Water toch dat smeltend zoet vervloeiend
wegen baant druppelsgewijs naar weer
een oceaan dat zouter stouter beukt

Water dat van kruin naar dal op kusten beukt
baarmoeder speelt en vruchtwater geeft
een oplossing voor nageslacht

Water waar in een zaaddier zwoegt
een eicel ploeterend toch dooier wordt
in vermenigvuldigingsdrift ook uitkomt

Water dat doodkalm de hemel weergeeft
waarin alweer een gedachte verdrinkt
die zelfmoord pleegt uit watersnood

De euthanasist

Zingeving werd wetgeving
ik zal niemand kwaad doen
een dodelijk middel
valt slechts mij ten deel
in het zuiverst van mijn geest
waar geen miskraam opgewekt is
anders het snijden van de steen
dat ik zal nalaten te naaien

~~~~vorige week naaide postuum

~~~~de walrus Komrij kwabbig reeds

~~~~Nico van der Linden in het pak

~~~~na later bleek nalatig reeds

~~~~ook de Nooteboom brak

~~~~op de houten doosvrucht stuk

~~~~met op lingerie geplaatste poëzie

daar was van razernij vanuit de artsenij
hij die uit dit lijden verloste leven
sleurde hij de dood op de valreep
nog uit de plooien van de lakens
blies uit zijn naam de laatste adem
zwoeler dan de lucht die augustus
naliet in de neusvleugels trillen
stuitend toch zo op het hoornvlies


maar nu kabbelt water uit de kraan
tot de ceramische kop het snoerde
er stroomde geen druppel woorden
uit de buis dat met lucht gemengd
zo bruisend klonk in kwaad bloed gezet
verdund rosé rood de bijdragen
uit een afgedrukt verleden.

Ik las

de guldensporensporenslag op zoek
naar waanzin uit vervlogen tijden
een spiegel die werd ingeslagen
kwam terloops dit bloedbad tegen
het werd mij ingegeven door de Griek

hoe ziek hoe ongeneeslijk ziek die Griek
om bij wet het vrouwelijk vlees te keuren
op besmettingen van hun mannelijk lid
een staat verworden tot een abortoir

waar recht vooruit een haakse bocht
Europa bevlekt in viraal denken

die keuringsdienst van waren toch
de gulden snede op HIV verzet test

de keurslagers van het gezag handhaven 
met hun verdorven geest smetvrees 
tot staat van ontbinding maken

De zienswijze

De man
met een herkenningsteken
tikt met z'n wijsvinger
op een bliktrommel
waarin hij opgesloten zit
loopt door de groeven
van z'n langspeelplaten
op gehoorsafstand af
op de glazen waarin hij
zichzelf weerspiegelt ziet
rekent af met zijn verleden
die hij ingelijst ziet hangen
met een prijskaartje daaraan
het stadsgezicht is duur
betaald dat lachend
onder z'n arm meegaat

een vrouw
speelt paspop
bij zijn paspoort waar in hij
opgenomen staat
zij is wat ontdaan
voelt zich afgeleefd
ontkleed tot op de huid
naakt verlaten zij
hand in hand tweedehands
het filiaal

Verdorven

De natuur die is 

verdroten 

dat klinkt natuurlijk

wel bezopen

maar dat is nu

eenmaal zo

er zijn schepselen 

verdwenen naar het scheen

ook dat is heel vervelend

maar zo is het gegaan

levende have op de schop

ter aarde maar wel bezorgd

bestellen we de laatste resten

en schrijven ze gewoon uit

de scheppingsdrift raakt uitgeput

daar rust een goddelijke zegen op

gebeden en ook geprezen lijdt

geen twijfel meer dan toen 

Kijk daar gaat een oude dijk

Het landschap strompelt
langzaam aan hem voorbij

een kroonluchter in es licht op
de spreeuwen vliegen uit

het uitgebeten riet bleek zilvergrijs
meer uitgevreten ligt de horizon
naakt voldaan bij te komen
van een schanddaad
die een ieder ontgaat

het neigt wat schots
maar is gewoon
 polderland nooit scheef
eender eindig tot oneindig
houdt het midden tussen slaper

maar baant zich toch weg
ergens bij een coupure
steekt het hoe opgelucht

maar uitgekeken uitgestrekt
haar boezem zwaar ademend
het zicht daar uit ontneemt
de lust tot het waterkeren
waar wad en weide overgaan

Alweerman

De hydroloog er niet om dat pijpenstelen in zijn aard lag.
Hij moddert zich daarvoor door veld of wegen tot hij een ons is.
Ergens wat bliksemschichtig van neerslachtigheden denkt hij,
"ach verleden dat is ook zoiets". Niet om door te komen in dit geregen
was ik van huis uit maar op m'n sneeuwjacht blijven steken op de plas.
Er hangt wat in de lucht, zucht even denkbeeldig een windbuil die je valt
op de stenen kletterend tot glanzend avondschemerlicht leven.
De waterbouwkundige denkt nog even aan de rug toe waterkeren,
maar ziet daarvan af een fenomeen dat dat om het even druppelsgewijs doseert.
kennis gedreven stuwt het kribvak hem tot vakkennis van zijn overbuur, welk
het aan de lippen staat te lezen hoe vloeibaar alles wegebt in een golfbeweging.
Wacht eens even het tij keert hier naar een overvloed beweging die onuitblusbaar
verdrinkt in hagelstenen
Hè, maar wacht eens even; hoeveel watersnoden zijn nu al niet geledigd
met blank staan, in plaats van rood op de bank
waar zoveel zwart gemaakte mensen plaatsnamen
 van wereldfaam en witgewassen door bleekschetige meisjes
die van kleur verschieten om in de sneeuwwitte jachten rond te racen
tegen de waterlopers van deze tijd.

Over wuivend riet

Verstofte aarde omgeploegde hemel
bogend over glanzend stalen messen
van de boer die snedig de horizon afmat.
O, uitgeputte lucht zo bewierookt bewolkte
blauwe vouwen in de plooien van het gelaat.
Bukt een zweem van zwarte grond omhoog
gebukt brak daar de zon in duizend stralen
uiteengedreven maar opgeheven weg.
Gebaand door regen striemend leven
wind gewogen te licht te vluchtig zweven.
Ergens dwaalt langs een lichaam van gras
een grazig wezen dat met warme slagen
duizelingwekkend afgewenteld is.

Het zint hem

niet dat hij zij eenzaam is
zo vreselijk eerzaam was
of zo alleen maar op zichzelf
genomen genoegzaam lijkt

dan blijkt hij eerder nog
alleengaand een gevaar
voor menig vrouw zo
begerensonwaardig te zijn

dan weer ligt hij doodleuk
thuis wat in zichzelf gekeerd
nog een probleem dat woonlijk
in de woonwijk waar iemand
aanstoot aan heeft domweg

omdat het niemand aanspreekt
hoe zielsgelukkig hij alleen
maar was toen niemand hem
aanspreekt gewoon omdat

hij de middelbare man
niemand aansprak
in de tijd dat hij iedereen
tegen stond vanwege zijn

middelmatigheid in staat
van ontbinding hoofdstedelijk
te stinken naar ondeugdelijk lijk

Bladstille

Een dag waarop
een knetterharde dakpan

in scherven lag
vergeten ook omver
de boom die brak

terwijl juist nu
een luttel blad
met alle gemak

de druppel van tak
opvangt in haar groen
maar o zo broos

verblekend aangezicht
het is in dit speelse licht
dat alles wederkerig is

Zespotig

Je denkt wat schunnig al gauw aan trio
want wie doet er nu zoiets anders
dan gewoon te tellen wat je ziet
tot dat blijkt dat hexapoda ook
daartoe behoort wat je vermoed
dan blijft het vunzig voor de rest
die liever dacht dan zag waar ik
op doelde toen ik bedacht
hoe of meerpotig dat zou voelen

Ach heden

Het verleden is een keuze
waar je mee wilt leven
maar ach heden dat heden
daar moet je hetzelfde meedoen
al zou je dat willen vergeten
hoe je het moet doen

Het Hollandse steen

en been zit als gegoten om hen heen
bewegingsleerlooierijen van weleer
is plotseling van iedereen
zelfs de dweepzieken van eeuwen geleden
worden omringd door hun verleden
of door grachtengordels omgegeven
zo vleselijk vrijgezint dat niemand
zich daarin meer in hervindt
terwijl alles zich naar binnen toe richt
gaat het hoe bekrompen ook over
alles en iedereen

-
O mokumslag bij heldere hemel
hoe verlicht kunnen we nog zijn
hoelang heb ik daarin mezelf bedreven
uiteindelijk gemaakt met wie ik ben.

De zaadlozen

Meeste tijds hebben ze niets om handen
schieten ze in alles schroomlijk tekort
blijven nageslacht als  enige
over en begrijpen er de ballen van

Hoe toch zij zo doodlopend
op niets uitlopen dat vruchtbaar was
onderwijl verwekt uit vlees en bloed
wellicht uit louter lust geschapen
nu toch niets meer uit hun voortkomt
dat ooit uit hun naam wederopstaan
zaadlozend razend leven en weer
liefst potentaat zeer potent
vermenigvuldig nu latent
zelfs geen natte droom meer is

Op krassen

is altijd te horen
hoe goed
beluisterd dat wel is

zelden in een stervensfase
gestrand in weerbarstigheden
oude krakers op z'n best

de bard heeft geen baard
meer in z'n keel
figuurzagend aan de weg

maar weldra zo pal na twaalven
valt nog wel wat te beluisteren
wat recent is uitgebracht

tegenwoordig van geest
met water aan de lippen
in delta chronologisch
vastgesteld liet hij liefde
vloeien weg geblazen
in de wind

in lang vervlogen tijden
op een orgeltje gorgelend
toontjes goochelend
de vingers ingewikkeld
in de gestolen handschoen
die toegeworpen werd...


_______________ach________grootheden______
vinden er altijd wel wat van
laat staan van horen zeggen dat
of verder eigenlijk nietszeggend
in hun luisterend oor gespeld.

Hart

Ze hebben alles van een fraaie naam voorzien,
duiden daarmee mijn weefsel aan.
Niets blijkt ongezien benoemd
door het ontleedkundig oog.
Het klopt, dat gaat vanzelf,
door merg en been mijn bloed.

Er tekent zich een noodkreet af.
Hoe zeer bedwelmt daarin de ether
zeeft een lichaamloos geheel.

Even vakbekwaam grijpt daar
een vrouwenhand omzichtig
naar het open hart.
Ze kent de kwaal bij naam.
De adem stokt haar oog verdwaalt
naar diepere lagen In m'n bestaan.

Daar ongenakend naakt trekt saam
de spier geschokt het zich weer aan.
Zo levensvatbaar werd ik weer gemaakt.
Ze glimlacht bij het ontwaken me aan.

Als herboren wist ik ook mijn naam.
Het is vreemd gegaan te weten hoe
door een enkel oog van de naald
de huid weer heelt in samengetrokken bestaan.
Ik ben blauw bloed gelijk een levensgevaar.

Mijn borstbeen kraakt terwijl ook zij
juist door mijn liezen heen mij aanzag.
Hoe aanstotend leeg dat kalm vibreren
zo nutteloos en rusteloos kan blijven slaan.

Ja haar handen waren gereinigd nu,
van mijn bloed ontdaan, weer soepel
lenig blank met elegante vingers
slechts een enkel gebaar.
Die eerder nog mijn leven vatte
uitgeweken smekend keek ik haar aan.
Was ik werkelijk van zover weer hier?
Nee, slechts een wijl dat mij versteld liet staan!

Vrouw

Uw zonden zijn in u
tot vlees en bloed
verworden vruchten

het zinnelijk leven
waaruit puur genot
tot wasdom is uw lot

te moede deelgenoot
de moeder nog alleen
volgroeit kindloos toch

gewiste deelgenoot
die nimmer daagde
tot zwijgen stom geslagen.

Gaslek

De bodemdaling wordt opgepompt
tot een groot drama van krimpscheuten
alles lijkt erin ten onder en komt er niet
meer bovenop of stort in tot groot gevolg


toch komt tot euforisch genoegen vanuit het westen
in de avond de witte schimmel weer stormenderhand
versneld weer in een kakofonie van aldanniet
geanonimiseerd maar zeer geanimeerd genoegen
in busjes aangesneld om thuiswaarts te vertoeven

ze duiken onder voor aanzwellende belastingdruk
teweer gesteld of toch liever te naam gevoerd
in sierletters zeker tekort weer door de bocht
in een verwachtingspatroon uiteengezet

het avondrood speelt parten over fel begeerd groen
van in de regel wintergraan dat jonger nog weer kiemt
rap rapper dan de ploeg delft de zwarte aarde onderspit
daarover rept de man van de gevoelige plaat daar zij
juist zij alles daarin weer vastlegt wat weerlegt

een tegendeel bleek toen zeer verblindt ik nader kwam
haar terzijde wierp me ophief en in tegengestelde koers
haar nakt daar achterliet ofschoon haar lijfelijkheid
mij sierlijk aandeed in fel begeren van de koele wind

De 7de

hemel ik was de tel kwijt halverwege
keek omhoog er vloog een torenvalk
over verder was het bijna blauw
toch viel in deze uitgespaarde ruimte
van het washok ver naar boven
het zicht niet tegen toen die wolk
daar over dreef het was dat ik bleef
steken anders was ik ook overgedreven

Spervuur

Hij is geen neger
slechts uitgebleekt
een bleke scheet
die onheil preekt
braakt en blaakt
zwartwitter
in de groene wei

de ware blaarkop is hij
altijd aan het zwarte pieten
bijvoorkeur bij veel grieten
in het geniep dorst hij
naar tieten maar ziet
zwart voor ogen
in blinde woede
hoe zijn laagland
verder verloedert

het premvuur komt wat prematuur
hem over de verbeten lippen
zijn wereldje is doorgedraaid
je ziet het avondrood al gloren
onder z'n dun pigmentje ach
ach wat een ventje dat niet
ziet hoe nep de roetmop is
waar hij z'n kop aan stoot
terwijl hij moord en brand
schreeuwt van de leed
die men hem niet aandeed.

Het kind, het waswater en tobben daarover.

Veelal een vluggertje achteraf
geluk voor later maar eerst straf
soms broer en zus of zus en zo
nooit zo als het hoort of zo

ongewenst geval of te perfect
vaker scheelt er iets defect
een glimlach uitgedrukt in haat
liefde ook gepaard zoals het gaat

ziekten zijn het van het geslacht
verkeerd gepland verkeerd doordacht
uit zeven zonden nooit een gezond
loopt de kinderschare zwaar verwond

ze niet verwensen maar wel wensen
dat aanrommelen genezend heelt
verwekt het vlees wat er aan scheelt
gewoon te veel weg van de mensen

Een voor zijn doen bekend persoon

met inzichtelijke scheppingsdriften

drijft de spot met boon en loon

adopteert een kind met vele giften

Zij ook al buitengewoon getalenteerd

gedroeg bezwangerd van de vrucht

het mensdom weer geheel verleerd

een warm hart toe met een diepe zucht

het kinderke van de rekening liep

perfect in volmaakte zin en schiep

op gevoelige plaat een wonderkind

bevlogen opgetogen maar eensgezind

ze had Vaginaatje kunnen heten maar zo
heette ze niet hij had Phallus kunnen zijn
maar was het niet al draaide 't erom enzo
zijn het thans slechts geslachtsdelen fijn

voor nageslacht of iets van wortels waar
uit ontsproten waterloten weer naar de kloten
gaat te zwaar voor woorden zwart gemaakt
of uit de kleren gaat of doodgewoon
voor lul de politiek in gaat of alledaags
eenvoud naamloos verder gaat danwel vergaat.

Als het einde niet op tijd komt

Het boek als uit is, geluk weg ebt
alles al uit het zicht is maar het einde
niet dan loopt het niet
goed af en blijft het open
waar het gedicht had moeten zijn

wAtErVeRf

 

Oh ja zeker

Hij houdt van lillerig vlees
hun drukwerk spreekt boekdelen
je kunt er niet om heen
wanneer, met blosjes
op de wangen, je
het gladde van hun gezichten
als woorden in gedichten afleest
het glimt je tegen

kleur bekennen is het levensteken
dat schaamrood zelfs zwart
gemaakt nog maagdelijk wit ziet
neem het ze niet kwalijk
dat borsten dansen op de zwaartekracht
en soepel los waaien onder handbereik

je houdt het niet tegen of je wilt of niet
dat op maat van de muziek om heimelijk
te bewegen rond hun middelpunt
hoeveel overtallig vet er ook om zit
blijven zijn woorden wellustig spelen
in de voornaam die op de mijne lijkt
verschillen wij niet veel meer
dan een letterteken
al met al die tienen
zijn wij geen landgenoten meer
blijkt hij eilandbewoner en ik ver weg
gelijkend op een afscheidingsbeweging

hij vurig gelijk een Spaanse wegslak
draaft als een paard uit het grijs verleden door
hoe donker niet duister is
maar puur geweten
de dichter
die de branding
rondom zijn kusten weet.

trektsterkte zeer gewenst

 

De hang naar de vergankelijkheid

_________stylloos____________


Mijn zoon vroeg hoe of dat plein heette
waar opa altijd heen ging voor de markt

40 - 45 de plaats
waar alles overtijd
overrijp of verder
al te over leek

ook leek alles
een habbekrats
spaarzaam ook
voor wie danook
dat wat leek

dan herinner ik me
hoe achteraf dat is
zover al weer over tijd
heen eeuwen geleden

dat carillon van de vergankelijkheid
spelend op 5 mei voor de bevrijding
een ode aan de dode van verzet
te lang geleden ten rustte gelegd
een koopje achteraf bezien

Hij moet zo oud geweest zijn toen dat speelde

een wereldreis te fiets door nieuw west

de bijna dagelijkse gang zijn der dingen

de pijn betrapt te zijn 

op leven in het geniep

maar niet 

al in de kiem 

gesmoord

eenzaamheid in het klein 

de houdbaarheidsdatum 

was toen al verstreken 

de kortste weg

Een trager warme vroege herfstmiddag

De zon schijnt lager, schaduwen tekenen in een lange haal halmen op de tegels.
Ergens gaat een rolemmer tekeer, verwacht het legen maar dat blijft achterwege.
De wind bladert sloom door de krant, bladzijde voor bladzijde verdwijnt het nieuws.
Ongelezen vouw ik het gekregen boekje op de rug, het breekt niet in tweeën.
Een vogel spreekt in gebarentaal me tegen, de goud vis spartelt even en verdwijnt eveneens.
Vermoedelijk een lange haal en zie de slokdarm nog even bewegen voor ook die verdwijnt.
Achter in de tuin, wat ritselend blad, groener dan het lijkt kleurt de herfst op.
Het geknede deeg rijst achter het glas trager dan verwacht, het valt niemand op, dus ook niet tegen.
De tijd neemt het lichtvaardig op,geen uur na twaalven verandert iets aan de temperatuur.
Ik voel de hoofdhuid, dunner, met vervellen verlies ik de kleur, zo tekenend voor de zomer uit mijn gezicht.
Gister nog, we fietsten naar het wad, kwam ik mensen tegen, ze reden zonder reden, of opgave daarvan, langs ons heen.
De kale stilte van de polder, anders altijd zo vol van wind, maakte het fietsen licht.
Waar ook nu nog de tomaten blozen, ik in gedachten terugloop in het bos.
Waar ooit iemand me vergezelde die wenste, belangeloos overigens, mijn begraafplaats aan te doen.
Al bijna vergeten hoe zacht in bijna nevelen gehuld haar lichaam schreed door mijn gedachten.
Ze heeft me vrolijk bij de hand genomen, voorbij dat punt nog onderscheidbaar aan elkaar.
Daar het haar licht verveelde zijn we gewoon verdwaald naar elkaar.
Ik ben achter gebleven daar blijven staan, een warme najaarsdag slomer wind in hoog geboomte, hier zover vandaan.
Op zoek bij een leeg kanaalpand, zonder reden, wat al oudere essen, geen spoor van leven.
Anders dan mijn metgezel, die ruikt de bodem en zoekt wat gebroken stokjes bijeen, zonder weet.
De vergetelheid van brandnetels, ondoordringbaar riet, onzichtbaar aan het oog onttrokken, verdwijnen we weer over een slaper waaroverheen geen medeklinker valt.

Beeldverantwoording

Ik had ze beide*, man en vrouw, meegenomen voor't plezier.
De een was stadsdichter geweest de ander debuteerde eerder
onder de verdenking van het andere geslacht. Geluk en pret
toen bleek dat zij zichzelf was in lichamelijk- en talig-heid.
Vreemd gegaan zo met die twee, met hun op het lijf geschreven
baldadigheid dat uitgebeeld, zwart wit. wat agiteerde,
maar vereerd, mijn deelgenoten waren,
zolang de openbare leeszaal mij toestond
ze te bezoedelen in hun geest. Ik las, ik lees,
ik bladerde wild en woest tot de lust verging ze door.

Nu zijn ze weg, uitgespeeld en uitgeleefd, uitgepeld tot op
het bot verteerd. Ingeleverd, of beter ingeruild,
niet voor beter, nee slechts tegen beter weten in.
Het worden er vandaag weer twee. Vrouwen het liefst.
Niet door hun gedicht, meer om in hun vlees te delen, gebroken brood,
hun bloed als wijn te keuren met louterende woorden.
Er zijn nu eenmaal noch andermaal geen mannen
waarmee ik zomaar het avondmaal deel. Liever nog
beschonken lezend onder invloed van hun mannelijkheid,
blijf ik de vrouw dichter bij.
-----------------

*Er rest me slechts een afscheidswoord, alvoor ik ze in de gleuf van de lust laat glijden, als ware het geslachtsdelen die paren indachtig de vergetelheid waar menigeen het eerder met ze deed.

Ach, hoe plechtstatig toch hun overzicht! Jaren vastgelegd maagdelijk leliewit tot kernexplosie gedicht en Eva die het nu liet gebeuren over dertig jaar weldadig leed haar appelen mij liet keuren. Als deed ik in m'n gehuwde staat met terugwerkende kracht overspel met haar, werd de vrucht toch niet genoten van weerbarstig vlees. Niet zondig, maar zonde dat ik niet nader tot ze kwam.

Zij aan zij

Ze lopen hand in hand
de levende bewijzen

ze zijn verjaard
maar samen

neem het ze niet kwalijk
kroongetuigen maar dan

ontkurkt varen ze wel
en komen weer wat later

eens zullen zij ook zijn
die een ja woord kunnen geven

schenken leven en vergeten
hoe het was om een te zijn

anders dan een zwijgend paar
uitgesproken woorden

de rimpel vrouw
in strak gesteven mouwen

belegen nog de man
in't zwart wie zal ze
dat vergeven.

De heenreis

Tot nergens toe gekomen
Overal zijn blijven staan
Zelden rust noch dromen
Ergens hier ver vandaan

Lunatiek

Ze had het op d'r heupen
maar meer ook niet
pijnlijk kort gebroekt
zwart gesnit kwam ze

 bol blozend gebeenteaangesneld een jonge hinde
niets liet meer te wensen
over dan haar hese groet

waarmee ze bijna uitgeput
haar tocht zo voor me uit
aflegde gelijk vallend blad
dat alle schijn daar nog
 van
had

Plooitjes

Plekjes ergens ook
een zekere plek
bewaarplaats
voorportaal
met huid en haar
ontvangsthal
de mensheid komt er uit
voortgedreven en bedreven
waar zoveel verlangen nog
uit louter lust prangend week

maar tussentijds haar borsten
losjes lenig in het gelid
dansend soepel vlezig
smakelijk in de vezels
groots en overweldigend
weelderig terwijl zij spit
ongenaakbaar onachtzaam
gebukt gaat in haar lijf
daar op naakte gronden
feitelijk haar lusten bot viert

de achterzijde gelijk
stevent frontaal af
op noeste vlijt
gevormde vormen
voor louter handarbeid
gesmeed gehuld
doorschijnend tint
haar zijde zachte bilspleet

zo zekert zij haar oogst
waar kinderen uitgebroken
nu de schede van Damocles
gapende wonde voor een stonde
parelend op haar lippen ligt
bezweet maar teder

Laten wij genoten zijn

Het lichaam werd
voldongen feit
in de strijd geworpen
likkebaardend genoten
alle opties stonden open
smetteloos naakt lag het
te koop als betaalmiddel

ze hield van hoge bomen
vooral de wind die je kon horen
fluisterende kledij die zij ontdeed
ritselde foutloos op een hoop
terwijl buiten mussen speelden

de zon scheen
alles te weten
hoewel haar dijen
maagdelijk bleek
bijna onbezonnen
haar schaamstreek

de naakte waarheid
baarde haar verveling
uitgekeken raakte zij
in de laken stof
plooiend zonlicht
bewogen scheen

foutloos wit gespeld
werd de taalstrijd
bedreven
in schoolschrift licht
vlekkeloos dicht
op haar huid
geschreven

Ik heb het weer gemist

en zoveel meer
maar toch draaide
de wereld steeds
weer door

De opwachting

Zij neemt zorgvuldigheid in acht
werpt zich in de strijd zoals verwacht
met de blijde boodschap in de schoot
schept ze leven na de dood

Zij heeft de onverschrokkenheid
dat nimmer lijdt tot overdreven spijt
betuigen tegen haar wil en dank
waar ze het niet doet voor de stank

slechts het loepzuiver geweten
het pure uit het vlees gebeend
tot leven in vergankelijkheid

wasdom aan vergetelheid lijdt
uit eigen liefde zij zeer beweend
hoeveel mensenkind al is verweten

Het uitgangspunt

!
U herinnert zich nog vast
geketend aan de beelden
gekluisterd aan dat beeld
strak omgorde buiklijn
met pril welvende bilpartij
geen spiegel die verraadde
hoe precies de kruisstreek ging
wit gelaarsd u vroeg zich af
zonder vragen beende naakt
hoog omhoog hoger bloesje
mijn god ja toen kristalhelder
nog voor het fatsoen rotan
flets behangetje lellendeltje
zo ze ooit geschoren zijn
o veeg vraagteken dat rest
naakte waarheid verblekend
gezicht verschrompeld vergezicht

Vroeger veelal

Haar handen strokarton schuurde trager over het verstild gelaat
berusting is wat er staat vanuit de hoogtijdagen toen geluid
de andere kant uit klonk zo heel basaal oplossen waar jezelf
in doorklinkt luisteren hoe het te persoonlijk klinkt op straat

Een modegril vervaagd tot een banaal gebaar dat stomverveeld
staart naar de krimpscheuten in de regio alwaar keuterboer
in steen gezet de teneur van bodemdaling in het moraal
de landarbeider geharnast verried hoe de ontsluiting met de brommer
het dorp laat klaarkomen op het internet nu er geen grens meer is

we gaan vrijer om met nageslacht dat onzedig wild de streek verlaat
hun toekomst omtovert tot kinderrijk dat zich gaarne ontvolken laat
achter een tweeluik arm en rijk speelt in de arena waar met vergraven
de man z'n hoofd van de romp werd gerukt tijdens reddingswerk
verongelukt stonden wij erbij te kijk hoe wonder boven wonder

Zijn dunne benen niet bezwijken onder de last van de vaatwasser
die over het net gepolijste marmer toch met een rot smak tot staan
gebracht bij wolkenkrabbers het zicht op de natuur ontneemt waarvoor
te duur betaald in het land dat zich nooit verschoont van het verleden
daders allemaal overleden op een hoogbejaarde honkbalknuppel na

Naast mij staat een blonde vrouw met een gefronst vraagteken op het hoofd
een opgedist lijstje namen uit de spaghetti gegrist spreekt boekdelen strafrecht
over klokkenluiders maar uit de geschiedenisboekjes wordt met geen woord gerept
dat onrecht miljoenen stumpers dolgedraaid in tempelbouw van de oliesjeik
sjiek sterven voor de af te trappen bal en weer een kindhuwelijk is gesloten

In schoolkostuum en gympies aan het meisje spelend met haar babypop
gaan hand in hand de zeereep af uit pure lust tot landbehoud van ouwedagen
gaat de jongen van veertien nu gepaard met haar vuil ophalen langs de straat
wordt ergens de begroting op gemaakt van bijstandsmoeders een oud verhaal
van werkzoekend klootjesvolk tot de tand bewapend met gezinsleven behept

Ik lees zinsnedig over het smeerseltje in de ooit zo weelderige delta van weleer
waar nieuwbouw wegvalt tegen renovatie van het oude gelaat dat glimlachend
op de foto gaat om te bouwen aan vrouwtjesputter staat z'n mannetjes staat
verraad de krant nooit waar het omdraait tijdens het lezersfestival en overuren draait

het doorgefokte paard en het verwilderd rund geen veestapel maar oernatuur
kindjes in de ww verwekt worden bij de vleet opa's z'n babyboomerschap verraad
oma's te kust en keur tot sexbom voor het fris en groen blaadje hun tweede jeugd
opmaken bedankt voor afgetuigd saai christelijk gerief en stralend groeit in tijdperk Ik

Winterrust

De herfst vouwt zich samen

in een aanstekelijk verhaal

Van hoe pril en onbezonnen nog

de lente zich uit de winter herwon

Thans het bloemhoofd van de zon

ter aarde neigt en zaad verspilt

Vogel onderste boven daar omtrent

tot de bodemvruchtgebruik toe benut

De kans is groter dan het lot hoe teder

ook dit zomers uitbottend doorschoot

Nu alles verliest en tot de knoppen gaat

slapend ingewikkeld de kou doorstaat

En egel ach de egel scharrelt daar

voor't laatste maal z'n kostje bij elkaar

Het doet er verder niet meer toe hoe dor

stijf en half vergaan in deze hoop hij slaapt

Hoe't weer's begonnen en weer verging

Koortslippen in een onwijs gaaf gezicht
De overvolle stilte bij de aanvang van het begin

Even zo nog blijven met steeds verder hetzelfde
Gaan voor de gedichten terwijl de woorden zijn vergaan

Alles wat in die zin is begonnen blijft alleen maar
Onbegrepen in de cijfers van een stervend nieuw

Ophol geslagen trein neigend naar een einde
Nimmer landend in een hoofd dat zo verwoest

En leeggehaald alleen nog vraagtekens zingt
Terwijl de gehoorsafstand zienderogen afneemt

Tussen potlood en papier met enige vaag gekras
Crasht doorgestreept verlangen waar alles mee begon

Gewoon rustig besterven op de lippen van een mond
Gapend in de laatste adem die in zichzelf verstomd.

Jeugdherinneren

Ze lopen samen alweer
beide hand in hand
met de rollator
de ouden dijk op
een vertrouwd vergezicht
glimlacht zonnig
deze najaarsdag

Ze staan even stil
zwijgend bij het water
de sluisdeuren gapend

Ze duidt nog even
op het sluismeestershuisje
ik verstond niet wat ze zeiden

Ze vatten samen weer
schoorvoetend naar
overliggend land
hij herinnert zich gras
op deze verruigde akker

Ze nemen de afslag niet
de kreek waarin ze vroeger
speelde ligt er nog
aan het oog onttrokken
hoe zou het zijn
zoveel jaar geleden

Ze keken nog terloops
hoe de middendijk liep
een horizon waarachter
met handarbeid ruggen braken
gaan nu een wagenpark
aan machinerie tekeer

De oogst moeten binnen
begreep ik in 't voorbij gaan
ja de hond is dol op stokjes
maar die hebben wij
allang niet meer zo terug
naar huis wandelend
in verblindend tegenlicht
ontweken ze de afgeladen
boer in z'n combiner

De gevel is uiteen gereten

Het scheelde maar een haar,

of ook het dak was naar de maan.

Nu lag alleen een droom

van een veilig onderkomen in duigen.

Naadloos sloot het interieur aan
bij de kronen van de bomen. Vooral
het bloemetjesbehang kleurde fris en
monter bij herfsttinten bloedrood loof..

Ook de benedenburen waren opgelucht
na zo'n tegenslag.
Behalve hen was immers niemand
omgekomen en iedereen van de straat
viel de puinhoop,
om op te bouwen op. Breed uitgemeten
op in het straatbeeld stond dat dan ook
 wat versteld te staren, naar de naadloze perfectie 
van belendende percelen.

De bovenkamers, eerst één hoog, waren platvloers. Maar
de schilderijtjes en portretjes hingen
parmantig in de lucht tentoon;
een stil verzet in alle openheid
tegen de leegte. Passanten keken
hun ogen uit, lieten zonder blikken
of blozen hun afwachtende houding gaan
 door de gesneuvelde vensters en
de schitterende neerslag van het glas,
dat eens als spiegel diende,
voor een stralende lach.

Van horen zeggen doof

Ze zeggen wel eens hij is niet
van deze wereld of zelfs daar niet
van dan denk ik bij mezelf
goed te weten dat juist ik
daar niet bij hoor waar anderen
staan te luisteren en gewoon
voor bij ga aan een ieder
die mij daar niet ziet staan
zo ga ik ongebreideld
verder nergens mee behept
dat werelds zo onaards maakt
met gegronde reden

Ik ben kwijtgescholden

Tot het diepst toe uitgediept
ruiterlijk ronduit bedrogen
tot het bot toe voorgelogen

en dan zie 'k dat ik er even tussen uit wil
glippen groene ruimte weidsheid
en de vervuilde horizon voorbij
waar het gerief van welvaart schril
tegen afsteekt koersend op hemelse zaken
ik ben blind en lijd gezichtsverlies

er ontstaat een knipoog ergens
bovenuit en dat verblindt
met een half oog toegeknepen
ziet het er buitengewoon beter uit

rest te blijven
steeds minder
meer ook niet

of gewoon te getrouw
te blijven genieten
van de hoog opgestoken
zonnebloem maar toch
uitgebloeid bruin hoopgevend
zaaigoed of gedachtegoed
dat volgend jaar opslaat
uit losgewoeld schuldgevoel

De zingever reikte

Het gezichtsverlies is schrijnend nabij
het lichaam zit mee maar verder wat tegen
passie wordt fucking passief
een uitgewoonde leeftijd
vervuld van volwassen
maar leger in de bedstee
steeds meer dromen
minder dan volkomen
het vlekken bed verlegen
waar morsige jaren verbloemd
verlept in de schede of vervuld
leeftijdgenoten die zijn gedumpt
zelfvervullende zingevers
wordt met kinderwensen gevuld
de lust tot openbaren in het kraamkliniek
of doodziek thuis bevallen van een ongeluk
vervaagd de mooi gemaakte betekenis
in het kruis tot louter jeukend lastdier
wanneer weer een geslachtsdier
of voor de sier een ander beest
het kortgesloten geluk beproeft
in de bokalen rood gedroogd
vlekkenpatroon van gemorste wijn
puur azijn en bitter ook onuitwisbaar
de herinnering aan hoe vreemdgegaan
het levenseinde z'n voltooiing vindt
in buitensporige geslachtsgemeenschappen
van diverse maar perverse geaardheden
daar gelaten dat het lijf het aflegt

De staat van ontbinding

Het lag op schappen voor de hand
het veelvoud van verbinden
in onomwonden zinnen
veel slechts geschreven

om de zin daarin weer te geven

ietwat opgewonden raakte het
verward in ogenschijnlijk niets
kwam de wijsgeer op de proppen
om de lustverwekkende zin

weer zin te geven daarin
wat onontgonnen bleek
het hunkerend lijf met leden

die samen weer samen het kunnen
wat zoveel eerder werd bedreven
het genaakbaar meer gelukkig zijn