Ze prijken goedschiks opgedoft

De dames van goed geluk
zo single waren ze nooit geweest
al bijna een zwarte kousenband zo
jonge sjonge jongen waar ben je nu
m'n schuurtje is zo vol van jou
wier naam door slijk en stof gejaagd
staat de een de verdiept te kijk
onderwijl een schoner vrouw
uit den vreemde glimlachend slaagt
de ogen sprekend priemende vorsen
dorsten ergens naar maar zo zeker
voor elkaar willen ze het beste
voor zichzelf bewezen zijn
al spelen ze ook goed toneel
om alleraardigst uit de hokjesgeest
te ontsnappen wat niet begrepen is
het andere feest iets van hun ouders
waar gemaakt maar waar

zo nu en dan hebben ze na duizelingwekkende reizen

een propje in het hoofd ze stopte er dan ook alles in

om een gooi te doen naar het hoogst bevlogene

de supermacht daartoe reisde zij de wereld af en aan

ging in haar dromen naar de maan maar bleef iconisch

een bewindsel panty's om haar  jetlags 

terwijl er lootjes getrokken werden 

om bij haar op schoot neder te zijgen 

is het (gode zei geprezen) geen lichtvoetigheid 

van een dame die niet te achterhalen 

goede bedoelingen heeft met de aarde

Ochtendlicht in het hoofd

Het is niet het aangenaam sidderen
maar het slopend loof dat de haag nu siert
de meeuw die geruisloos terug geroepen
naar de kust nog droomt zweeft vervliegt
dat er een luchtkolom is
pijnlijk van binnen uit te zien de strijd
waar op zoveel slakken een doodsteek rust
ze minachten alles groen wat zo liefdevol
gekoesterd is

ze ontdeed het van haar bovenste lichaamsdelen

waarmee ze nog omgeven was de doorschijnende huid

een tuin waar ik op uitkeek met m'n monddelen

behoedzaam zeker ontblote zij het luisterrijk

met luttel eenvoudig handwerk van jaren

bedreven uitkleden van de schaamstreek

een plek waar ze naar toe verwees

in een hoog opgetrokken ooglid bekeek hoe

mijn tandeloze lippendienst haar huidmondjes mededeelden

het is dat nauw insluitend proeven dat je daarin leest

in de geest van een lusthof dat mijn vingers heen

tot bloei herrees de hemelpoort het goddelijk oord

waar mijn lichaam in verdween zwoele bovenstrooms

steeds verder neigen naar het licht de groeikracht

die zij meesterlijk beheerste
dat ik de engte van het tuinpad wist
waarvan nimmer afgeweken ik de adempauze
nam en haar mond op mond door het gewas bezag
van wortel tot kruin tot pan het duin van teen tot vinger
van diep verzonken tot verdrongen kruidlaag geurend waarnam