Er zaten spleetogen in die nu niet opvallen
in de ronduitgevreten gaten in het schedeldak.
Alleen al die gedachte van de kamikaze zat
nog in de kop, toen het ter aarde ging.
Zo vervuld van leegte is zelden uitgemeten
nu z'n hoofd hier bijna tandeloos voor haar ligt.
Hoe wreed vertaald, dat zo'n Japanner past,
op een klein bureau waarop zij letterlijk
uitgemeten haar dankwoord dicht.
Het was gewoon die koppen te verzamelen
voor een liefje met de groetjes uit het slagveld.
Trofeeën van een jacht op overgeleverd wild,
wie had gedacht dat Aziaten vijanden waren
had het mis.
Ze hadden ook plaatjes kunnen schieten,
om te laten zien hoe goed het met ze afliep,
bij de lijkschouwing. Bloed kleurt nu eenmaal
beter dat een afgekloven bot. Op papier of digitaal
is oorlogsgeweldig en gewillig voor de helden
aantoonbaar aandenken voor later.
Mooier kinderlijkje van na zenuwgas,
dan een piloot die toch al
doodvervelend hier voor haar lag.
Of beter nog van boven af, als god,
de verwoesting van de stad,
verrijkt met stumpers van potentiële lijken,
die uitgemergeld nog wat emotie tonen,
toch wel beter dan een kiekje van en graf.
Achteraf zie je pas hoe gruwelijk het allemaal was,
maar dan is veel leed al uit geleden.
