De kaalheid

Bewust nu van het eenzaam huis
waar leven nog een hartslag heeft

het zwijgen zo vanzelfsprekend is
met vensters op het eerste licht

dat grijzer lijkt nu reeën daar
aan voorbij gaan door de vacht

van berijpt maar afgestorven riet
is niets in te zien hoe schraal

de wind nog door de takken giert
bevend ongegrond angst herleeft

schokkend ook tot stilstaan toe
in de aard hiervan scherfgericht

Heilzaam

Hij gaf geen krimp
om het hiernamaals

toch sprak hij dagelijks
bij haar graf met haar af
om niet te willen vergeten

hoe zij om hem heen
was bij het leven maar
in het onbestaanbare

hoe bestaat het nog
bestaansrecht heeft