Voor hen

Waarvoor het er niet meer toe doet
vraag ik me af het te laten rusten
want zou het er nog wel toedoen
om door hen in leven gehouden
te worden met er niet meer toedoen

hoe zou je je dochter moeten beschrijven
tien jaar na haar dood of de vrouw vol levenstekenen geschreven door.
haar lijdende echtgenoot

een bestorven schoonheid op de koop
toe tegen duizenden geletterden
jaar in jaar uit weer opgegraven

nooit lekker gewoon dood
al die ogenparen die troost putten
uit de doodgewone. verhalen versen
regels strofen. een complot tegen
de dood voor het eeuwige leven
als kassucces

je wenst jezelf geen schrijvend leven
na de dood anders dan geborgen
vergetelheid. met een beetje
herinneren op z'n tijd
geen eeuwig groene klimop
maar liever een blauwe winde
even heftig klauteren dan bloeien
uitbundig en dan de nachtvorst

Ook gegroet

--
Gr Ries

Ik weet het is

IJskoud daar boven
toch stralend licht
die zachte windveren
tekenend mijmeringen

ik weet ook het is
staal blauw hemels
schitteren waar
achter de zon.

verscholen blikt
warmte omgeven
degene naast mij
beweegloos stil

ik weet ook, het is

--
Gr Ries

Uiteindelijk was'r'n een water-staat

De stilte viel, dat viel hard tegen. Niets viel meer te beleven. Het
moest bestreden worden, desnoods tegen de regels. Een minister riep
nog wel wat, maar dat hielp niet. Al viel de kamer over hem, de stilte bleef, .
al werd iedere geluidsnorm overtreden viel er niets te handhaven nu
iets oorverdovends was in getreden.
Men paste de procedures aan: men diende zich in het vervolg luidkeels te reppen.
Helaas, hoe het oor ook te luisteren werd gelegd, er was geen speld te horen, alles dempte,
doofde stomweg uit. Alles strierf weg of was al afgestorven.

Bij sollicitaties nam men zich voor om alleen nog schapen in dienst te nemen
met slechts een functie; er dient verplicht geblaat te worden. Dondert niet wat, zolang
het maar gemekker was. Veelvuldig overleg werd ingepland om de
zwijgplicht te doorboren. Men moest horen de waterstaat bestaat en dat
kun je horen ook.
Eilaas hoe hoog bevlogen ook in koor gemekkerd werd
alles viel in niet met slechts het begrazen van het eigen stukje
talud. Soms herkauwend, wel in toenemende mate, maar zoals gezegd het
was herkauwen: oude kost.

Na deze bevlogen oprisping om de stilte het zwijgen op te leggen is voor Boeing 747 gekozen. Geluidsbarrieres werd uit de kast gehaald: de stilte diende om bestreden te worden. Geen
geluidscontour was nog te gek voor woorden. Alles wat hoorde was geoorloofd.
Niets te gek of dol van woorden, niets hielp, alles bleef oorverdovend stil.

Bijna tot slot zijn, zeer schuldbewust, nog een stuk of wat jointjes strikefigthers aangestoken.
Het donderde niet het mocht niets deren. Na enig gemorrel
viel alles weer doodstil. Uit eindelijk is voor de ultieme uitweg
gekozen, er lag nog een stukje onaf snelweg om doodgewoon uit de
stilte weg te breken. Onder weg vernam een waterstater iets over
kabbelend water, een zogenaamde waterslagkracht, wat hij helemaal vergeten was. Hij trachtte nog te
remmen. Het gierde wel maar niets viel stil de motor raasde over de
kop. Een harde klap en weer, ja, helaas was als en iedereen rouwend
stil.
Ze waren de stille wateren vergeten met hun diepe gronden. Waar
zoveel spraakmakend over te zeggen viel. Maar door al dat wegwerk was
de teneur van de waterstaat om hun heerlijk dijklichaam glad te vergeten waar ze feitelijk voor
stonden. En iedereen verdween toen een storm bulderde van het lachen
hoe goed schuimbekkend het ons verging.

Er kwam een springvloed aangerold, die precies paste op een stukje plas dras land. Veel huizen stonden daar wat bezopen bij. Omdat een babyzeekoe loeide. Die, terloops bij de Maasvlakte in een mandje aangeland, toen zij de Nijl overstak. Daar hoorde de waterstater wel vanop. Dat ondanks dat, zijn bestaansrecht hem was ontnomen, door de ongekroonde kroon.Die nog stekelig de hoorns opstak uit hun voorland, feitelijk nu het achterland, van de Germaanse staat.