Eénruiter

dekruiten

uitgevroren

Een momentopname

Er bevindt zich een tijdstip op de dag
dat rijp in schitterend wit wordt weer gegeven.

Een kort moment van dageraad waarin de gloed
van zonlicht overal verschijnt maar nog nergens stralend zich laat tonen.

Hierop is witter wit intenser kou kan niet worden weer gegeven.
Waar kort daarop de aarde smelt en alles terug aan daglicht blootgesteld
de nachtvorst is vergeten. Een lentebeeld ontpopt zich in alle rust
van aangevroren aarde tot bloemhoofd in blauwe aderen gelijk een lelie het veld.

Doorgronden

In wezen is het een moeras waar in stemloos wegzakt.
Bij iedere beweging zuig je vaster in de gedachte daaraan.

De tegengestelde inhoud van drijfzand waar je alleen
door snelheid te houden je leven redt van de ondergang.

Hier is doormodderen een teer punt waarop je zint
maar tegelijkertijd het zoveelste lelijke woord gedicht.

Zo vastgezogen aan je lippen hangt als een peuk, terwijl
je ademloos snakt rook om je hoofd die is verdwenen.

Klaart het in een laatste oogopslag en wenkt je toe.
Een pril dag vol lof en leven is aan jou voorbij gegaan.

Er ontsnapte nog een laatste kans in het houvast, maar
die brak onder je handen af terwijl je aan 't genezen was.

Een niet bestaande kwaal hield je daarvan in leven,
het is je vergeven, veel meer dan dat je nu kunt weten.