folie au deux

En toen sprak zij

van ons

wat jammer

dat wij dat

niet zijn

dacht ik

even

toen bleek

dat wij dat

niet zijn 

het idee van ons

verbaasde mij

wat minder wij

nu er niet meer zijn.

Het zomert alleraardigst

Deze lente valt in rozenblaadjes uiteen

de zoete bedwelming van de zomer

tint al menig steen dat met wat regen

gister zachter scheen in het prieel

een doorgangshuis van het gekraagde

roodstaart paar kwiek in de weer

de stakenbouw als wachttoren dient 

tussen de bonen door wentelt 

in de maat een nieuwe soort 

schietmotachtig dier
 het scoort

waarschijnlijk kool zo
op het oog

ik loop gebogen onder de toog

met schrammen op m'n hoofd

van pijnlijk treffen met de zon

en nagelvast geloof in rozen

schijn van bloeddoorlatendheid

loom veeg ik de doornenkroon

op deze lijdensweg zijwaarts

verwond verwonder ik mij nog

hoe kleurrijk het verval kan zijn.