Het treinstel

Ik was met Emily die dag,
we reisden samen af.
Zij was wel wat parmantiger
dan gedacht, iets te zwart.
Maar het gaf niet af.
Menigeen liet ons dan ook 
gewoon links liggen.

Zoals verwacht ging het
met wat koppelwerk gepaard.
We trokken op, vanaf 't perron
floot iemand ons nog uit.

Het ging zoals het altijd gaat
met enig gekreun, waar mee
wij optrokken en trokken ons
daar dan ook niets van aan.

Emily lag voor mij, ik had al eerder
haar aangereikt dat ze uitgelezen
voor mij nog steeds een open boek is.

Zij hield mij geboeid,
dat scheelt, want zo
verloren wij elkaar
geen seconde uit het oog.
Ik had alles in de hand,
het treinstel schommelde

in draf op de eindbestemming af.
Onderwijl ik genoot van alles
wat uit de knoop ik tot mij nam
van haar. Ze gaf zich bloot
nagelang ik langer
me in haar verdiepte.

Zo werd de reis beslecht, op spoor
gezet en tussen de rails door. Raakten
wij gewend of snelden wij slechts
hand in hand van elkaar vervreemd?
Zij van het omslaan, hoe fijner schoon en
onbezoedeld blad,ik in wreder zin,

van haar poëzie genoot, die mij geen moment
zo razend onbewogen op mijn schoot naliet.
Maar ook hoe spoorslag bijster ik
haar in dundruk daar achterliet.

Af

Koest is alles wat kalm moet zijn
Af daar-in-tegen bijna plat uitgedrukt

Ze leert mij af als gewoon te ongepast

op de verkeerde plaats

Mak is zo ook het lamgeslagen feit

Gelijk hier ook daar steeds vaker blijf

Aan haar gemak valt steeds vaker af
te lezen hoe van zich af bijten gaat

Ze blaft ook heelveel van haar af

Zo ongehoord als dat gaat niets
boven de gehoorsafstand waar
tussen door zij haar eigen gangen nagaat

Ze achtervolgt haar eigen spoor

een geur waarmee ze afgezegd

meer blijkt geeft hoe afgericht

feitelijk buiten beschouwing is

Alles wat eens was weer is
afgedaan of afgeleerd zoals ze wil

Waar haar zinnen tegen zijn

afgezet het doordrijven betreft.