Liep verdwaalt wat in het rond
was wat aan het zieletogen
onverstoord met wat iemand vond
heb nog weleens overwogen
maakte mezelf ook wel wijs
hoe bedrogen je om kon toveren
met de kleuren zien in grijs
kon ik ijs maar laten dooien
water kneden tot een plant
ik zou eeuwig willen leven
maar zonder meer valt niets te rooien
valt er niets meer te vergeven
komt zelfs het tere weefsel los
haal je bakzeil om het even
week je verder ben je de klos
onomwonden ben ik voor ingenomen
het lot dat schikt in vele dromen
wakkert alleen maar mij daarin aan
om te beseffen moet je daar voorstaan
wat er rest is uit het oog verloren
en wat is komt alles daarmee verstoren
hoor ik nooit eens hoe voldongen klinkt
terwijl er zoveel verloren wegzinkt
in herinneringen die nooit vergaan.
