Een vreemde stille avond

De maan sprak al hallo
al was hij halverwege
de vensters gaven hun geheimen
tegen iedere prijs weer nu de zon
het voor gezien hield in weerschijnen
de nevel hing roerloos boven zee
een wake voor de nachtelijke bode
die met de vleermuizen nog hondsdol
spreeuwen nabootsten op gehoor
er werd een afstand overbrugt met water
daarlangs heen ontwaarde ik

een menselijk beeld

het had een vrouw kunnen zijn
ze zei niets sprak mij niet tegen
wij hoorden elkaar zwijgend aan
zij wist zich nergens aangehouden
en was voor mij uitgegaan
ergens trof ik haar nog levend
ze viel aan niemand meer ten deel

door neerhangende geruisloos geboomte
waren wij nog als weleer lezende
aan elkaar gewoon
al schreef zij zelden nog in lichaamstaal
was haar aanwezig zijn een ankerplaats
geweken van haar zijde verbleef zij
in schemer sluimerend een schim in mij
wij gretig ten prooi gevallen nachtvlinders

Ongehoord hoog gerommel

Wat is dat toch zo hoog bevlogen
dat mijn luchtruim hier verziekt
waartoe toch al dat reislustig ingesnoerd tuig
dat zich beet laat nemen door
zalvende stemband van de copiloot
die zojuist gereedkwam in de stewardess
haar voortstuwend hemelsblauw bloembekleedsel
stoomt in ieders oog een ware droom klaar

bedwelmd in eigen petroleum zich beneveld
door wolken van gelukkig laat zweven
vervoerd vanwege de hersendode gezagvoerder
welk mijn rust zo hartstochtelijk verstoord
met zijn straalmoterisch gestoorde gevleugeld
gevaarte verjaagd hij en de Zijne
ieder welvarend stukje geluk