Het water aan de longen

bij het verlangen alleen al
worden stenen gekeerd
kluiten geweerd en weer verleerd
hoe harder hand het hart toch ook
het verstand te boven het begaf
verstoord patroon van ritmisch
kloppen veranderend tot bonken
verstoord tekeer het lijf en leden
laat boeten voor het onbezonnen
bloeden dat de mens vermag
te zien vermoeden hoe paal
en perk ook de dood voor ogen
laat staan bloeien naast het pril
ontluikend groen van narsis
en z'n ego dat ten gronde is
gericht met oprichten van zijn
eigen onderkomen.

Kunst van het wegkijken

Het vastgelegde interieur van Deroo

dat zo naakt en kil het skelet toonde

van het uitgewoonde Ophuis

uit Lieshout opgetrokken

waar het diepste bloot

zich tooide in bloed

maakt van de mens

een moordkuil

om in te wonen

koud en hard

vol gemene feiten

van betonrot

dat verwonderend

grote wonden

naliet als indruk

van ons

voortschrijdend

inzicht.

Hoe maagdelijk

schoon dan ook

de oude meesters 

toch die streek

na streek de wereld

toonde waaruit 

wij wegvluchten.