Een andere tijdbom

Welschapen

geen geit wordt voor het open doel gespaard.
De geschapen mensheid spaart nog slechts een engte
van het filament uit in een tijdsspanne
van geweld op uiterwaarden.
Het scheppen van taal leidt niet vanzelfsprekend

naar schapen op de groene oevers van vergetelheid.
Daar kabbelt alles wiegend maar berustend
in de armen van het kribvak nog slaapdronken in
stroombeddingen van de zoete wateren,
waar alles oplost wat verdrongen lijkt.

De schaarse waterrallen in spaarzaam riet
verschansend in geheimenissen
van het aangespoelde lijk. Verdronken
in draaikolken van het kielzog dat
containerschepen nalieten in verschepen
van het overtollig heden.

De, op de overzijde doorsneden,
in mist gedulde kolken, roerdompen
beriepen zich in nagalm van weemoedigheid
op de transparantie van hun schutkleuren.
Geen overtocht op woeliger baren, wierp
een kind dat in de kribbe afdreef,
om deze slachtpartij te overleven
in een vluchthaven voor tegenstrooms
oprukkend grondijs uit deze barre lijdenstijding.