Het stilst op straat (zilverwit uitgesneden)

Geruisloos maar geheel ontdaan
staan kale bomen roerloos in de rij
het woest geruis dat van hen uitging
is gestaakt in bijna zwijgend tikken
in de knoppen van de twijgen

als een vrouw zo naakt die eerder

louter uit woorden was te lezen

later in zinnen zichzelf uitsprak

om in volheid van het leven

zich over te geven aan haar kaal
zo blank bestaan dat door de lucht
bezeten haar lichaam uitdeed
sprekend neerzeeg naast haar huid

waar zachter tint dan maagdelijk hout

zij gesneden was in zuiver wit van haar

bestaan dat door handen heen gekneed

haar adem stiet in het ritme van bewegen

hoe zeer bewogen zij meegaand genomen
meegenomen werd in dromen
die hij in haar achterliet bekomen
van de uren ontkleedde tijd

zij uitgelezen tot op de nerven zij 

loom verveeld de bladeren streelt

vergetel zwart geblakerd ter aarde

weet hoe op het weefsel te teren
dat werd gegeten toen zacht zomers
de wind alle herinnering weg blies