Verdronken in jouw ogen gewoon
koppie onder gedoken in het witte
laken tussen mn oren waar ik zo
ingewikkeld uitgewoond lag te dagdromen
de handen nachten aan mezelf
geslagen lukte het zowaar
daarbij mezelf iets bleek waarbij
ik nauwelijks hoorde hoe je verdween
naar veel later na't scheen was jij slechts
ik daarmee zeer ten dele opgegeven
het blijft ook vreemd genoeg een zwarte dag
in mijn agenda maagdelijk blank en onbeschreven
ingekleurde werkelijkheden bestaan immers
terugwerkend vast uit duizenden tinten grijs.
