....geboren, dan was ik zwijgzamer geweest.
Nu stik ik in de woorden gesmeed op eigen leest.
Dom was ook een optie, ook al is dat niet iets wat ik zie.
Blijkt maar weer hoe vreemd het kan lopen,
wanneer je stil staat bij het punt dat je maakt.
Met ongehoord te kweten aan een taak,
die niemand ooit verstaat. Laatstaan de moeite neemt
er een moment bij stil te staan, dat alles uitgelezen
gewoon vergaat door een simpel schrijvend gebaar.
Men zeikt wat af, ik ook, liters bijtend vocht, strijdlustig
geperst uit de beker vol levenselixer wat het woord vermag.
Dagelijks worden afscheidingsprodukten aangeleverd, een nimmer
opdrogende stroom geestrijk vocht. Vergankelijkheid is daarmee
bewezen uit geabosorbeerde taal, door alle weefsels heen
gedrongen afgescheiden levenstekens die ook ik daar laat,
waar niemand verder behoefte voelt te weten hoe het verder gaat.
