De tijd doden

het is mistig hier, de noten sterven een stille dood

voorbij de gehoorgrens blaast de saxofonist een toontje 

lager aan de dijkvoet waadt men zich gelukkig 

met een voetnoot die bij iedere aanslag wordt gepleegd

een piano toetst nog enig akkoord met de zomer in het verschiet

kabbelende klanken kleuren het eindig vergezicht  wat op de kruin

de bas zet zwaar aan op de maat van bij roerloos zweven 

ritme dat de kierewiet doet vervliegen die de polder verliet

voor het plaats maken was een reden nu de rust vervalt

in langdurig zwijgen dat ook zo weelderig klinkt

de compositie van het vervagen wordt hier groen 

uitgedrukt in de pauze die de muzikanten zich voornemen

inspiratie zat om over de kwelders niet te spreken.

--
hakuna matata,

ries.