De schreeuw van de vrouw

Het hadden de tien geboden moeten zijn van de twintigste eeuw

afgeronde lustobjecten tot voortouw van het slipje leven 
als een monokini in een legendarische roman van danseressen op het slappe koord

doorschijnend schimmig lijken in het onthullend sluier van de tijd

het naakte lichaam niets ontziend en niets vermoedend

achterlaten voor de adorerende mannelijkheid en verder spelen

op de broze wereldschaal waar barsten in het gelaat

nog voor de vallende ster in het blauwe schijnsel van de maan

de aardkorsten van hun wereldse bestaan waaraan zoveel herenkleding

ontdaan stijl in de garderobe opgenomen werden voor het geslechte pad

op hun eigen gebaande wegen van hun slachtofferrol de 21ste eeuw betraden

bleek een gebod na te streven te zijn dat

gij immer overspel mag plegen met het leven

dat zonder omzien met zovelen te genieten viel

kranig maar baarmoederlijke nonsens prekend