Het vers maken.
Is geen kunst meer dan wat woorden wisselen indachtig het ermee bezig zijn.
Samengesteld, of exoot, bieden beide uitkomst in de zelfbevruchtende fase.
Er had nu al een begin geweest met even stilstaan bij deze coïtus; er speelde immers een gedachte met zelfbestuivend vers. Deze claustogame gebeurtenis maakt het vers tot een parende gebeurtenis door van deze slakkengang een hermafrodiete gedachtegang te maken die bewandeld werd. Maar zo staat dit woord een zinsnede in de weg om verwond daaraan te komen tot een invasie. Dat woord speelde immers voor aanvang van dit schrijven al een rol.
Het ging over exoten. Volkerenmoord? erger nog? Nu, wel,zelfdoding door moordende gedachten los te laten over nut en noodzaak. Ook dat zijn invasieve zaken die overleven of er aan dood kunnen gaan.
De gelaagdheid van het vers, ja, dat stond buiten kijf voorop. Maar misschien is in deze claustrofobe ruimte plaats voor contaminatie van een woord of twee, bijvoorbeeld door elkaar genomen de zelfbevredigende gedachte aan een éénhuizig vers waarin het stuifmeel wordt genomen op de stamper van het vruchtbeginsel tot dit vers in geloken vorm gelijk een bloem voor de zon vervreemd zichzelf neemt in klaarkomen zonder de blormbezoekerer bij te laten horen. Zo geschiedde in deze uren achter het stuur dat eerdaags een vers tot leven komt door zelfbevredigende zaadlast en kiemkracht tot het vermoorden in woorden uitgedrukt het uitgeput buiten het schedeldak om ergens neervalt, uitgeput om voor te lezen.
