Uitgeleefd

Het is niet om het even
om te leven voor de dood

met tralien omgeven
hang naar groei doorstaan
is zeker niet vanzelf
sprekend in het aanzien

een kruisweg waaraan
gebonden tijd verhangt

bungelend in het verschiet
zien de knoppen het verdriet
van het einde zweven

in een klare voorjaarslucht breekt
al doorniger getooid de strijd
om het bestaan voor zover

de toorn van zon de maan
hier overdag laat schijnen
blijkt de dichter al vergaan

(de hang naar het bestaan 

is nooit vanzelfsprekend 

eeuwig leven na de dood. 

Maar meer een wijl vertoeven 

in het grensgebied  op een sloop 

om een versleten kussen 

dromen waarop men elkaar 

even spiegelend in de ogen keek

voor vergeten uitbreekt

-als bij het ontwaken 

alles weer vergeten is.
Je bent immers altijd maar één hartslag 
verwijderd van stilstaan 


waar het allemaal op uitdraait
alles het gevaar is uitgestraald
iedereen weer zwaar opgeladen 
verder uitleeft op uitgeteerde gronden 
van het ooit zo veelbetekenende 
bestaansrecht wat een schepping was 
van hemel op aarde 
maar bij het licht uitdraaien 
de hel op aarde bleek.
 )