Van horen zeggen doven

Dit is de man die van zichzelf is uitgegaan
voor niets week of boterzacht bleek
steken in zijn stomheid volslagen zijn

Hij is de aangewezen man je ziet het zo
daar komt hij aan in bijna ongewoon
hoedanig zijn is hij zo kranig hier

De man uit duizenden zie hem staan
er is geen ontkomen aan eeuwig-
heid is er voorbijgegaan in het gemis

Door deze man is alles ontstaan
wat zonder hem ondenkbaar was
is hij het onvolprezen zelf

Hij die man die zich slechts spiegelt aan zijn
zelfbeeld ondergeschikt gemaakt
de enige voldongen persoonlijkheid

Hij is uit zichzelf kwijt geraakt
een uitsproken tijdgeest die enkel
en alleen zijn lijdensweg vreest.

Heetst van de tijd

Zoek jezelf een schaduw waar jij in mag staan
laat je ontvallen dat jij erin bent op gegaan

beweeg je leven gerust in dit tegenlicht
het zit je mee niemand heeft nog zicht

op jouw richt geen enkele projectiel
je bent een ontworpen de imbeciel

de zon heeft lak aan jouw gelaat
geen straal buigt af die je verslaat

de ongemerktheid druk zo waar
je uit in in elk gemaakt gebaar

de scherpschutter oogverblindend
staat je aan geheel verslindend

het leven van de vermoordde onschuld
heeft jou in dit enkele ogenblik geduld

Deze ochtend valt door mand

van net gesprokkeld hout
bijeen geraapt licht
dat de boom tooide
wind liet sprekend
brekend weer
ter aarde neer

van de gang
die lieveheersbeestjes
maakten voor de val
al op de wieken wogen
licht bijeen gedreven
stilten op het open veld
van goud omrandde wolken
heinden vernevelen er in

van de kauwen zwijgzaam
de nacht uit getogen
in processie zonder rouw
het DNA optekenden
in lange stoeten
op enkelen na die weer
vervlogen door het web
maar ook voor ogen

van het genomen leven
uitgeput en opgewonden
leeg gezogen verstrikt
de spin vormt een middelpunt
opnieuw om weer bevangen

van de woorden uit dit
vergeten gedicht van gister
dat nieuw leven niet in zich had
maar overdreef in metaforen
van te voren opnieuw bedacht
terwijl de hanen kraaien en
meeuwen landwaarts keren