Het doek valt op

de aarde, witte vezel dunne huid over het tere weefsel,

iemand lacht ze uit bij het kleurverschieten in deze kilte

waar de nachtvorst is geland heerste ijskoud de witte schim

van de in kiem gesmoord is hier geen sprake met zwarte pieten

de een vraagt om levenstijd de ander weer om afscheid nemen

nu het jaargetij is geweken voor de warmte die het bracht

een veeg uit de pan gevreesd nu de roetmoppen zijn verschenen

dat overheerst de tijdgeest voor wie leest in schamele woorden

bijeen geschraapt verzet tegen alles dat de glans draagt 

van de ijspegel die het hart doorklieft van de ziedende gemeente
misschien smeken de kinderen nog om vrede in dit spel
van de grootste gemene delers die niets meer deelbaar maken
dan de lede ogen van verliezers van de levensvreugde.