Hongerig land verslindt de zon
verzandt in zilverwit oogverblindend licht
tot purper aan een stralend lint
hier begint het invallen
tooit zich nog
het is te lichtvoetig nog
maar de nachtmerrie vertrapt
inmiddels de doodse kalmte
aan de dijkvoet waarlangs echoënd
het verstillen zo soms komt het weer
tot de orde dempend dove grondmist
trekt het je geleidelijk wel aan
want ze was schitterend mollig
daar niet van