Dit aanzicht

waar Venus trager onder verbleekt
in rose aanzien van de tijd die rijst
tot lengten van dagen is geweest
in bloedrood gedrenkte vaagheid

schijnt nog licht bewogen twijg
net niet dauw berijpt het roerend
eens met weerszijde beschenen
zijn daar nachtvorst overvallen

werkelijkheid dat niets dit lot
tot wederkeren toe beweegt
anders dan een kille overgang
naar een onweeslijk andere tijd

Steeds meer

te rusten gelegde uren terwijl
alles slaapt en ik ontwaak in
licht van blauwe schijngestalten

Venus nog een baan beschrijft
bij volle maan vervagend bleek
de nachtwake een licht verblijf

van ademfris gestalte neem ik
mezelf opgelost van vragen
de vervluchtiging in't verdagen.