Ze bliezen dode bladeren van het kerkhof
Het zicht was niet zo scherp meer vanwege nevel.
Er werd nog wat opgeschept, over de aangelegde weg.
Iemand haalde het in zijn hoofd.
Op een helder moment brak toch de tak.
Een ander, de goede verstaander verderop,
had aan een half woord genoeg, de rest bleef
gewoon wachten op wat komen zou.
Er werd nog iets uitgehaald. Het viel tegen.
Ze waren het eens samen, gewoon in vogelvlucht,
door de kastanje -heen ontsnapte een diepe opluchting-
bladeren. Het werd stil op straat. Hoewel,
ook hier sprak het één het ander tegen.
