Geneugten

Het is de euforie van kokendheet water
op de jeukende plek die leven vermoeden doet.
De schraalheid op z'n tijd van het eczeem
dat traag verschilfert tot bloedens toe.
Dan met verslinden van de tijd
breekt ook tot op het bot
het afgekloven bestaansrecht af.
Staat stil getekend op de huid
een korst verwonderend gedicht.

Het komt uit de lucht vallen

Je delft alvast een graf
spit in je geheugen of dat mag.
Maar er staat geen straf
op voorbereidend sterven.
Als alleszins vooral alles
in puin rust op de hoop.
lachen de kogels
je vanuit het front tegemoet.
Verliezen kinderen hun hoofd.
Lopen de straten leeg.
Komt het sterven weer
tot leven. Voor de dag
dat ze weer verstoppertje
mogen spelen. Er bestaat
geen verschil meer tussen
de patiënt die als verpleegkundige
nog wonden genas van vrienden
die ook vijandsbeelden dragen.
De onmacht heerst voor vrede.
Iedereen is geweldig tegen,
maar de laatste boom wordt goed gekapt.
Wat had je anders verwacht,
wanneer het brood uit de mond,
wordt ontstolen. De weersvoorspelling
klinkt luid, er heerst overwegend
weer een kogelregen.
Zelfs een dokter kent daar
geen medicijn meer tegen.

Oplichtend beeld van onwaarschijnlijkheden

Eindtijd

Op al zoveel plekken vergaat de aarde
dat we het zelfs met eigen ogen niet meer kunnen geloven

Geen berg te hoog om op te verplaatsen
laat geen vluchtwegen open om voort te leven

In een droom hoe hoog verdreven ook
de mens wordt voortgedreven om te overleven

De kinderen de deur uit of gewoon aflaten
slachten in klaslokalen wordt iedere ilusie uitgemoord

Toevlucht genomen, alles is immers oud nieuws ooit
in het licht van gebeurtenissen waar geen schuil in is

Het tegen de randen opklotsen in nieuwe steden of nieuwe landen
maar van stilstaan is geen sprake met een sprong van jaren

Dat is mooi maar maakt week om de uitdovende natuur huiverend
te beleven in plastiek gegoten bijeen geveegd stukje heelal.