Je staat er niet bij stil
een wolkje voor de zon
je hart slaat ervan op hol
maar even later toch weer
in je eigen schaduwbeeld
al is het steeds vaker beton
toch zachtaardiger en vol
dat terloopse in je tred
van je redt het wel
de zoden groener gras
zijn al ontworpen een kolfje
naar je hand opgeworpen
snap je er de ballen van
hoe alles toch en nog meer
dan dat je spierweefsel
zich in je botten verwart
waarom heen jezelf verweven
zit te verstillen achteraf.
