Het nog

Havik plotsklaps
met spanwijdte
van een bospad

Het geloken Roze
winterporselein
dat zich overal
voordoet komen

De zevenbladveldjes
wijkend speenkruid
dat daslook omdoet

Maar bovenal
het ongeschonden
fluitenkruidbed

Even later toch
Een ademtocht
Die't ranke bos
Doorploegt.

Patroonheilige van de kleingeestige bestiering

Het kavel is beperkt
tot verhalen over zijn
piketpalen. Het perk, pikeert
de tuinman suf, is begrenst
tot de zomen van zijn brein.
De randen van de werkelijkheid
zijn gelegen op de angstvalligheid
van onbewaakte overpaden.

Het geluk bepaald in vierkante meters
wordt nooit afgerond tot een geheel.
De klucht van het gehucht
is het gezucht over het gerucht
wat wordt ingegeven door Zijne zieligheid.

Een afgemeten zeer, een pijnlijk afgemat
gemoed te moeten behoeden van wat grasmat.
De negorij in de verengde zin is de maatnemen
van wie die genomen moeten op vruchtgebruik.

Daarop wordt het geluk
uitgedrukt in grasmaaien
van ieder dwarsgelegen
spriet waarover struikelend
wordt heen gezeken.
De fijnmazigheid geeft
de begrenzing aan
de domheid van het domein.