Hij had een liedje meegenomen,
dat floot hij uit z'n hoofd.
Toch lag er iets aan ten grondslag
dat het nogal gelijkstemmig klonk.
Er was weleens gesprekstof dat ook wegstierf voor we thuis kwamen.
Het had geen zin in zich om daarover te verhalen terwijl alles verstomde.
Ik begreep dat je dorst stilde, of laafde zo je wilt.
Honger, toen je nog een man in het bos was, dat we deelden in de uitzichtloosheid die je bijgebleven was.
Er is een punt gemaakt achter deelgenoot blijven waar voorbij ik alleen bleef staan. Ik veranderde weer
zijn persoonsvorm iets verder van mijn weg afgelegen schuilplaats lag.
Veilig geborgen in de tijd waar alles aan verandering onderhevig is. Ik wist niet dat hij gewoon wat woorden was die achter gebleven waren.
Hier niet meer thuis te zijn en nergens te wonen om jezelf te kunnen zijn.
donderdag 14 februari 2013
Een dag aan het hart
Het gaat me aan het hart
dacht ik
zo even tussen licht en sneeuw en spelen in mezelf daarmee
zo tussen iedere vlok smetteloos
naar beneden raakte ik verblind
zo verzonken smolt een woord
van verlangen op mijn tong
zo droeg ik een mantel wit doorschijnend in de achtergrond
zo bevlogen loste ik langzaam op
gedempte gehoorsafstand
zo nog even nog al was het maar nog even nog gevoel dat me teweeg bracht
zo innig even afscheid in het afstand nemen van waaraan gehecht
zo even nog al was dat maar zo even nog gewoon een kleinstondige eeuwigheid
dacht ik
zo even tussen licht en sneeuw en spelen in mezelf daarmee
zo tussen iedere vlok smetteloos
naar beneden raakte ik verblind
zo verzonken smolt een woord
van verlangen op mijn tong
zo droeg ik een mantel wit doorschijnend in de achtergrond
zo bevlogen loste ik langzaam op
gedempte gehoorsafstand
zo nog even nog al was het maar nog even nog gevoel dat me teweeg bracht
zo innig even afscheid in het afstand nemen van waaraan gehecht
zo even nog al was dat maar zo even nog gewoon een kleinstondige eeuwigheid
Abonneren op:
Posts (Atom)