Het gaat me aan het hart
dacht ik
zo even tussen licht en sneeuw en spelen in mezelf daarmee
zo tussen iedere vlok smetteloos
naar beneden raakte ik verblind
zo verzonken smolt een woord
van verlangen op mijn tong
zo droeg ik een mantel wit doorschijnend in de achtergrond
zo bevlogen loste ik langzaam op
gedempte gehoorsafstand
zo nog even nog al was het maar nog even nog gevoel dat me teweeg bracht
zo innig even afscheid in het afstand nemen van waaraan gehecht
zo even nog al was dat maar zo even nog gewoon een kleinstondige eeuwigheid
