Tijd zat in het verstrijken breekt
op de halm voor dag en dauw
aanvankelijk nog licht voorover
gebogen zwaar van water staan
is niet iedereen gegeven die gebukt
onder schoonheid wil gaan
brozer dan de open vlakte
in de hand kort gehouden daarbij
is de boer zijn land een graziger
vlakte waarover zwijgend vee
troostend verweid weer naast
de diep doorploegde gelaatstrekken
van zijn gezicht waarop in voren
uitgelezen zijn voren weer recht
getrokken liggen zoals betaamd
voldongen aarde telkens weer
de vruchten dragen die hij oogstend
door seizoenen heen
onvermoeibaar rijp vol
huiswaarts dorst te dragen
