Lotgeval

Dag meeuw zo schreeuwend fraai
de schoonheid tooit zich tegen fel blauw

waar je ook gaat neem jij altijd je schaduw mee
in het zwart getooid je evenbeeld

wat maakt jou lichter dan deze kraai
die glanzend in de zon zo schitterend afsteekt

nu beide samengaan vraag ik me af
wiens alter ego daarmee verder gaat

Bezeten

Daar zit zij dan haar dagen zat
te hunkeren op een afgebroken tak
spelen nog enkele gedachten
nog een rol hoe of te vallen
of te vliegen naar haar graf
ze neemt een duikvlucht
zo ter aarde dood geveld
was zij de lente voor
gesneld in bitterkou
verhongerde vrind
dat nog net een glimp
warmte van de zon opving
daar ligt zij dan ongelegen
platgereden per ongeluk

Hoe bevangen van de kauw

De stilte die los barst in de kroon
in alle rust door vlerken afgebroken
het zwart voor tumultueuze ogen
scheren kaal door bomen leuzen
van de schoonheid van geschreeuw
dit moeten eeuwen zijn geleden
het schouwspel van velen
iedere zerk op het kerkhof weet
het zeker dat dit leven ook hen
ten deel viel uiteen viel in een wolk
zwart gevederde die wees gegroet
het voorjaar en het najaar nadoet
met wat zeker moet het tuimelen
scheren en bezwerend duiken
samen diep doordrongen dieren
waarmee nog lente valt te vieren.