Innerlijk landschap

Ze neemt het verzicht
in een oogwenk mee
een laatste glans
een glimp van heinde

ver

daar sterft het licht
en hier de nacht
die dooft zo traag
nog alle geluid
een vrouw verrijst
slechts aan zichzelf
nog trouw

verandert in een silhouet
scherper blik slagschaduw
op haar gezicht
de lucht stroomt door haar
heen bewogen halmen weer

heen gaat zij de schim
daar trekt een zeemist
op in nevelen gehuld
de haven uit vaart
de verlatenheid
slechts blijkt een waan
te zijn daaraan 

een waadvogel

 verijlt 

verder scheert
ze schept 

een evenbeeld

 er een kunstwerk mee.