Het zwarte gat

Wanneer ik naar de ramen staren
en de ramen weer naar mij
dan wordt niets weergegeven
van wat er buiten mij om leeft

de nacht zwijgt het onder tussen
zwart en dood geen leven
om mij heen beweegt
en voorbij mijn vensters gaat
gaat ook aan mij voor bij

ik schut het hoofd verveelt
om wat om mij nog geeft
keer me om en doof het
licht dat even door mijn
gedachten speelt het is
de schijn die dit weergeeft

Een heel eind

Hoewel afgeknapt op leven
trekken zij zichzelf wel over
de streep, een veeg teken
dat zovele dat zelfde lot
beschoren lijkt te zijn gegeven
het kiezen of delen om het even
er gewoon van tussen te zijn
een opgaande lijn is hier in
niet hoopgevend om zo het tijdige
voor eeuwig in te wisselen
zelden waren er zoveel
doodlopende wegen in zicht
afslaan leidt vanzelf tot de afrit
met een ononderbroken lijn
dat ze vergezelt
een lonkend vergezicht
dat met taal omkleedt
nog zelftijddodend heet
ach die grafiek maakt ziek
terwijl het zo opgelucht is
te weten dat je nooit alleen
maar gaat zoals beschreven staat