Opgewekt in het pril, beginnend nieuw jaarslicht, ving aan
in de bevruchte kiem van lente net bevrijdde eisprong.
De baarmoeder de late winter, lente, zomer en de herfst door
beviel een kind dat jaren telt door weer en wind en seizoenen
heen gekneed tot man dat de toekomst uit zijn handen aankleeft.
maandag 24 september 2012
Moeders zuster's volbrachte lijdensweg
Ze had de geboorteregelingen bij de hand
ook veel verstand van halen en brengen god
hielp bij't verwekken zover zij uit overtuiging
het niet kon nalaten te preken in plaatsvervangend
spreken over zijn gebod in het ooievaarsteken
of uit de bekken die ze toesprak tijdens bevallig
verplegend maar ook zalvend de eerste hulp
bij't pril geluk dat uit de schede werd opgelicht
onder toeziend oog van haar smeekbeden
Haar boezem was een maagdelijk roomwit kussen
dat nimmer dan per ongeluk een enkele blik waardig
had laten rusten van een mannelijk lid en dan zelfs
nog verholen opdat god niet in verleiding werd gebracht
het geloof in overgave aan de heer was haar ding
heilig was haar onbevlekte kruis als ook haar geest
die niets deed dan geloven dat het hiernamaals was
Onontkoombaar ook de band van de gezusters in't verband
ze was de oudste maagd op aarde die zoveel baby's bezat
in het geheugen van de liefde waar uit ieder zondig wicht
het levenslicht aanzag voor een zegen dat wel zondag heten
mag want verder dan het prijzen en het loven van de almacht
had het leven haar niet te bieden dan kruipend op haar
blote uitgeteerde knieën naar het portaal dat uitkomst bood
de dood die nietsontziend voor haar meer om't lijf had
Uitgewoond lijden uitgeleefd lijf hongerend naar eeuwig
bevrijdt van alles hier te zijn was zij al bijna tot stof der aarde
alvoor de laatste adem haar verliet zoals alles eerder ook
haar had verlaten wat god mag weten wie voor haar
geschapen was het smalle pad dat iedere verzoeking
haar had gebracht hoe vleselijk ook de lust daartoe
hoe het lichaam werd verzocht tot aan het bittere eind
de smart met smeken laat mij slapen lag om haar lippen
heen gevouwen toen een bloedverwant haar trof
in innig zielentogend verband dwars door de brievenbus
waar nooit een persoonlijke nood uit geledigd werd
zag hij haar schamel bestaan voortslepen in een bede
dat slechts haar slaapstee haar verschaffen kon
maar eilaas zeer geforceerd verschafte het wereldlijk
gezag zich toegang tot haar vervuild bestaandsrecht
opdat broeders zich verdiepend in haar laatste rustplaats
een laatste wake tussen witte lakens met verzorgde hand
haar verschijnen voor de heere uit mager lijf en lijden
lieten ontfermen wat zo vreselijk lang geleden ooit
een meisje moet zijn geweest nog opgewekt voor even.
~~
Geloven is bergbeklimmen van de K9
om dichter bij de Heere te geraken,
maar om echt in de hemel te zijn
is de hoop tot dalen verstreken
in een ellenlange valpartij.
ook veel verstand van halen en brengen god
hielp bij't verwekken zover zij uit overtuiging
het niet kon nalaten te preken in plaatsvervangend
spreken over zijn gebod in het ooievaarsteken
of uit de bekken die ze toesprak tijdens bevallig
verplegend maar ook zalvend de eerste hulp
bij't pril geluk dat uit de schede werd opgelicht
onder toeziend oog van haar smeekbeden
Haar boezem was een maagdelijk roomwit kussen
dat nimmer dan per ongeluk een enkele blik waardig
had laten rusten van een mannelijk lid en dan zelfs
nog verholen opdat god niet in verleiding werd gebracht
het geloof in overgave aan de heer was haar ding
heilig was haar onbevlekte kruis als ook haar geest
die niets deed dan geloven dat het hiernamaals was
Onontkoombaar ook de band van de gezusters in't verband
ze was de oudste maagd op aarde die zoveel baby's bezat
in het geheugen van de liefde waar uit ieder zondig wicht
het levenslicht aanzag voor een zegen dat wel zondag heten
mag want verder dan het prijzen en het loven van de almacht
had het leven haar niet te bieden dan kruipend op haar
blote uitgeteerde knieën naar het portaal dat uitkomst bood
de dood die nietsontziend voor haar meer om't lijf had
Uitgewoond lijden uitgeleefd lijf hongerend naar eeuwig
bevrijdt van alles hier te zijn was zij al bijna tot stof der aarde
alvoor de laatste adem haar verliet zoals alles eerder ook
haar had verlaten wat god mag weten wie voor haar
geschapen was het smalle pad dat iedere verzoeking
haar had gebracht hoe vleselijk ook de lust daartoe
hoe het lichaam werd verzocht tot aan het bittere eind
de smart met smeken laat mij slapen lag om haar lippen
heen gevouwen toen een bloedverwant haar trof
in innig zielentogend verband dwars door de brievenbus
waar nooit een persoonlijke nood uit geledigd werd
zag hij haar schamel bestaan voortslepen in een bede
dat slechts haar slaapstee haar verschaffen kon
maar eilaas zeer geforceerd verschafte het wereldlijk
gezag zich toegang tot haar vervuild bestaandsrecht
opdat broeders zich verdiepend in haar laatste rustplaats
een laatste wake tussen witte lakens met verzorgde hand
haar verschijnen voor de heere uit mager lijf en lijden
lieten ontfermen wat zo vreselijk lang geleden ooit
een meisje moet zijn geweest nog opgewekt voor even.
~~
Geloven is bergbeklimmen van de K9
om dichter bij de Heere te geraken,
maar om echt in de hemel te zijn
is de hoop tot dalen verstreken
in een ellenlange valpartij.
Abonneren op:
Posts (Atom)