O zijde zachte suïcide II

Waar ik
zo lichtvoetig nog
doorheen waadde
op het plat getreden pad

sluimer zacht de weerzijde
zo weelderig
verspeende mijn gedachten
eens pril ontluikend gele hart

had een voorjaarshelmbloem
opgetogen het fluitend kruid
waar niets anders zo vederzacht
tegen opgewassen was
de bekleding van deze lommerrijke dromen
vanwaaruit ik ontsproot

dromen toch zo wreed verstoord
op het bevlekt geweten paars
verschietend longkruid uitproest
in het tintelende gonzen van de hommels
zwaar van het bijeen gezochte suikergoed
zwevend op de zwangere lucht van balsem
populieren in hun rechtopstaande verhaallijnen
hoe het de winter is vergaan

O zijde zachte suïcide

in de schaduwen van hoge bomen
kom ik tot uitdrukking met wie ik ben
kom speel nog even mee met dit vergezicht
dit inzicht hoe uitzichtloos ook het in 't  bos
dit alles zich zo voor doet in bladstil weer
uit het neigen van de twijgen heen
en weer ontbreekt het bladgroen
in deze dorheid van de kronen
zon overladen in het bijzonder
intenser vlinders of met
de vinder van dit gedicht.

Overleven

Ik ben van het wad uitgegaan
Nooit geweten
dat ik daarvan uit zou gaan

Lentebos

Het geluk kan blijven steken
met zachte blauwe zwemen
van de vergeetmeniet
dit is het bedrieglijke
van kleurbekennen

kom tot uitdrukking
in die zin

bezinning

een communicerend vat
is een lelijk ding van leegte
op peil gehouden
met de eenzaamheid

alles komt voort uit voorliegen
of de bedrieglijkheid daarvan
inzien

het staande houden van de leugen
die weer door voorliegen
wordt voor gehouden
de winderigheid van ijle luchten
in een bosrijk gebied
verlangen is het wegsterven
van kussen waarop het hoofd
wordt neergelegd
te vermoeit voor waken
dat dromen nu eenmaal geeft
rust