Vlieg

Tussentijds is leven net
een koude bak waar
hard en ondoordringbaar
glas je afsluit van het heelal
dat toch zo helder hoog
naar boven licht
de hemel ziet in zonnepracht
maar in volle gloed verdort
terwijl de neerslag in bakken
er langs heen vervliet

Windstile

In mij heerst een leegte zo roerloos
groter dan't heelal dat ik omvatten kan
van alles ontdaan gewist verleden
is mijn geweten zo zondermindermeer
iedere dode komt daar weer
tot leven en alle levenden blijven
als de dood daarin geborgen
spreek mijn taal want ik ben stom
geslagen blind voor woorden
die benoemen wat de schepping is
zoveel achteraf zo weinig overdreven
in het verschiet van de onmetelijkheid
een luwte waart schuw in kilte rond
geen schaduw vat daar nog duister saam
noch zal in dat licht bezien verblindt
aanschouwen hoe't wezen teniet
onaangedaan beschutting biedt
..