Er is een mannetje dat in een schulpje zit
hij woont in duigen zonder hoepeltje erom
het hangt er dan ook om met wurgen
waar pinnen minder duimenschroefjes lijken
maar gelukkig is er weer dat de zon er is
een wolkje meer of minder dat voorspelt
geen mensen of het samenpakken of inpakken
betreft laat staan bij de pakken neergaan zitten
het mannetje wenst zich zelfs niets vermits
niemand hem in de schaduw te kijk zet
het vernis van ragfijn weefsel spint geen garen
onvertaalbaar duur gevoel dat hybris kan ontwaren
op een stralende dag waarop het hoge drukgebied
geen spatje regen valt dat nog verkoeling schenkt
zolang er weergoden geen mooi weer spelen
chaos zich onzijdig toont in bodemloze leegte
hemelt de aarde de titanen op die de gemoederen
zo hoog verhit laat oplopen tot een vlucht vogels.
