Nog eenmaal nauwgezet gaat hij de gangen na
de schappen lang ritselend langs papieren wanden
van kostbaar loslatend behang dat hem zo uitgelezen acht
met bladeren in willekeur van letteren daar opgesteld
hij vermoed een misbaar exemplaar of nog gemist
althans zowaar nooit door zijn handen heen gegleden
oogstrelend tot tussen de witregels de woorden worden
begrepen die hij daarmee voor even vast hield
voor hij werd gegrepen in de zin die daaruit sprak
om onverwijld weer te vergeten hetgeen hij nog zoeven las
om nadien er nooit meer over te spreken en tot stof verging
in harde kaft vervat
het ritselt zo nu en dan wanneer de wind niet ligt en
tot zonovergoten stroom gedachten hem
van dit leven benam alles meenemend wat eens
een woordenschat mocht heten maar achter zijn lippen
besloten lacht in de laatste ademtocht
die hij naar buiten toegekeerd weer ondernam
een laatste keer dat alles zweeg uit een bewogen even.
Ja, stil
nee wacht
nog even
voor hem
voor hij
met een glimlach
wordt vergeven.
