Eindelijk aderlaten

Het roestbruin van de gapende wond

gestolde korsten pikzwart rondom 

innig vlees zo binnenstebuiten leek

smetteloos wit nog bijna een doodzonde

dat zo schaamteloos beschadigd

het hoofd verliest in de cultuuromslag

bij de haren gevat verstomde mond

waaruit de schreeuw verdreven

met slag en stoot gelijk het zwaard

de schede verliet verdween het leven

naar wat een halszaak bleek

de fontein van vreugde die ontsproot

de man die sloeg genoot met z'n zoon

die wereldwijs de kop stootte met hoon
spieste op het scherp van de snede

gelach van weer een mens het leven

ontnomen omwille van de bittere dood

bloedvergieten zo schaamteloos

rotstreken in dor verdroten land
een ooit zo speelse ondergrond
waarop te moede gestreden in dit hof 
van heden het hoofd te rustte 
Is gelegd