Zo'n dag

Waar geen eind aan is,
zoek als dat is
Bij't ontwaken reeds
doet vermoeden
dat het ten einde raad
is, zo'n dag waarop
alles zoek is wat was
Een dag die bij het nalopen
al verlopen is.
Te slapen gelegd niet
te vergeten is. Die dag
een schietgebed dat
niet eens geschoten is
Een dag die niet klopt
maar er gewoon is.
Binnen dringt, in je agenda
of zelfs daar niet is, niet
te vinden is, terwijl die dag
achteraf je leven in
beslag neemt, ongewild.
Zo'n dag is achteraf nooit
van te voren te voorzien geweest.

Lucht

Het is de ruimte hier die overvol is
ruimte zat is overal vervuld van
zoveel ruimte hier ledig
loopt over van de lucht
niets kan je hier tegen komen
ook loop je niets hier tegen het lijf
niets ontziend niets is zoveel
meer dan achterwege laten
het is minder dan weinig meer
dat de ruimte in beslag neemt
lichtdoorlatend niets op tegen
laat alles bewegen tot lucht
dat staat te gebeuren tot niets

Zoals alles: tegenwoordig

Het woord zit daar gemoedelijk in
opgesloten stelregel van gelatenheden.
Een gezicht dat zichzelf schimmig
spiegelt in de ruit van vlekkeloosheid.
Daarin ook de lachende meeuw
erkent in zijn dansende vogelvlucht.
Vervagend zinnebeeld verongelijkt
gelijk het verdampen van het bladerloos
silhouet dat rustig hout snijdt
achter de groene gordijnen.
Nog slechts een spatie verwijderd
van de inspringend onheilstijd.
De herfst welk bladgoudgeel
omkerig neerstrijkt op z'n hard
geplaveid ongenakend zijn.

Negligentie

Ik kom hier uit vergetelheid voort
gedreven door een enkel woord
dring me terug deze slakkengang
waaruit geen ontkomen is ontgaan
dat niet in staat te ontsnappen
uit dit bestaan genereuzer dan
het verlangen naar weldoordacht
zinnenbeeld dat hieruit ontzinkt
in een oceaan dat onderkomen
biedt aan de terloopse drenkeling