een traan, nee een lach met daar achter
wacht even de vrolijkheid had nog een olijke noot
in petto voor hij ophing want hij ging in het zwart
van de nacht gewoon hangend aan de deur en verliet
niet de zaal waarin zoveel verdriet tot humor
iedereen in tranen achterliet
ach was hij zo begaan of gewoon een mens teveel
in een samengevat bestaan dat niet zonder meer
heen kon gaan met iedereen versteld achter zich
te laten met de mooiste herinneringen aan zijn bestaan
