Dit huis

dat alles wat los en vast zit aan elkaar kraakt
geen spijker ongemoeid maakt
met op z'n kop zetten van de tijd
die ongemerkt aan haar voorbij
zijn intrede deed met vlijt
tot er geen voeg meer overeind
het verband kon leggen hoe het erbij
stond om tot bouwval in te storten
als herinnering van hoop
op eigenaardige eindigheden

Geluid

Ik stond daar maar onzichtbaar binnen mijn gedachten
zette alles daarvoor in gang tot het fijnstof van m'n wezen
opgedragen aan een jongensdroom toen de wind opstak
en er beweging zat in de lichte belijning aan de horizon
verstomde terstond in nevel gevangen mijn gelaat
aanschouwde nog ternauwernood het ontwaken
waaruit de zon voorkomt dat ik een schaduw
achter mij laat liggen die ik eerder al verloor