Houtlijm

>
>
> Ik hecht nergens
> meer aan
> dan water bindt
>
> alleen nog oplossend
> vermogen daarin
> wel te verstaan
> ben ik geheel
> van mij ontdaan
>
> breukvlak mij
> dat vanzelf heelt
> zoals dichtende kringen
> uitsluitend oppervlakkig bezien
>
> al is het meer scheuring
> in het bestaan dat maakt
> dat ik nog aan de haal ga
>
> tot op. de nerf verdeeld
> haaks daarop staand
> vergroei jaar na jaar
> vanwaar uit ik
> weer ben of word
> vermaakt

Klaarder dan de gekarnde melk

Nu de zon speelt over stuifsneeuw
licht beweegt en de naam ontbreekt
schrijft de wind nog onbekend dit fenomeen
dat portret voor mij alleen glashelder
en ontbreekt weer in duizend delen
scherp als geen die ijspegel priemt heel
gemeen genadeloos de verzwachtelde nacht
tot wit geheel van kilte waar langs een hand
zacht streelt hoe vaag hoe vaak ook smelt
een droom tot ijzel om de lente ontluikend
in knop gebroken zich weer heen gesprongen
doodgevroren al voor het kleurbekend lemma
van toenemend daglicht dat verblindend oplicht