Vissertje

Ik was met lijstjes bezig,
de zon scheen,
het hagelde sneeuwwit en ik
timmerde er een ruimte omheen
tot gedichte wandbetimmering

toen ik daar een mannetje trof
die stilletjes wat gelaten
tevreden in het hoekje stond en
sloot er een gedachte in op

terwijl ik binnen school
luisterend naar de klankkleuren
van in zuiver kristal gebroken licht
waarin dat mannetje begon te zingen

langzaam als het werkend hout
klonk helder zijn eenzaam liedje
over hoe en het waarom
je nooit alleen maar zo kan zijn.

In geen velden

of wikken en wegen
is het gemis aan kruisbloemigen
met m'n pen te beschrijven
dat naadloos aansluiten
op vluchtstroken
in het land van melkwegen en honing
dat wit uitgebeten uitzicht geeft