De leegte daarin, dat lakenwit
van de naakte schilder in het verder
besneeuwd geweten dat iedere structuur ontbeert. Maar daardoor zo
vol van orde zonder contouren. Ja, dat
niets geeft nu ik alles daarin uitgedrukt heb
weer zin, of weerzin tegen de flauwe lauwte van smeltend genoegen.
Omvat mij, deken van mist, in dit licht,
deze schemer waarin ik besloten lig.
Laat mij leeg en ledig rusten, schenk
nimmer meer dan de doorwaadbaarheid
waar ik zo onaantastbaar vol van ben.
