Doehetzelfkant van leven

In -elkaar- gewikkeld

Teruggetrokken en afgelegen
de geluidshinder van bestaan
afgelegd de oogkleppen
ruikorgaan in dienst gesteld
de huid tot huis onderdak
een zomers loofhuttenfeest
het witte denken onder dekens
van de strenge wintervorst
die sporen nalaat op het gelaat
getaand bestaan met afkeer jacht
op het virtueel geluk de wacht
aangezegd en tegengesproken
het betonnen onderkomen
ingeruild voor hout skelet
waarde is eenvoud

twee is één

teveel om door te gaan
slechts middelen
voor dagelijks doen
onttrokken weggetrokken
opgetrokken in het wild
wegslaand gebaar
dat afkeer nog eenzijdig is
met wat nagelaten is
leegte voor rust ingeruild
armoede voor bikkelhard
welvaren in eenzaamzijn
zonder daar ooit alleen
maar in zijn.

Luchtig, als de zee opwindt.

De vanzelfsprekende vrouw,
masseert haar taal met een genotsorgaan.
Heeft er geen woorden voor, het kleeft
haar aan, bedreven als zij is.
Haar mond uit zich bloedrood,
bewegende delen zitten nu eenmaal
los. Soms is haar tong, tewerkgesteld
in de buitendienst, maar meestal niet.
Een lustorgaan voor menig oog, dat ook
met haar begaan, haar wil verstaan.
Haar zinnen, zijdezacht doorschijnend,
met wat er wordt verwacht. Spreekwoordelijk
is zij naakt, onthulde taal, waar licht
onzedig mee wordt omgegaan. Zilt
de smaak in iedere welving die ze maakt.
Een ademende huid, gespannen in
een verhaal, verslonden, tot geheel
ontdaan het haar lichaam verlaat,
blijft zij achter de uitgesproken vrouw.