De vanzelfsprekende vrouw,
masseert haar taal met een genotsorgaan.
Heeft er geen woorden voor, het kleeft
haar aan, bedreven als zij is.
Haar mond uit zich bloedrood,
bewegende delen zitten nu eenmaal
los. Soms is haar tong, tewerkgesteld
in de buitendienst, maar meestal niet.
Een lustorgaan voor menig oog, dat ook
met haar begaan, haar wil verstaan.
Haar zinnen, zijdezacht doorschijnend,
met wat er wordt verwacht. Spreekwoordelijk
is zij naakt, onthulde taal, waar licht
onzedig mee wordt omgegaan. Zilt
de smaak in iedere welving die ze maakt.
Een ademende huid, gespannen in
een verhaal, verslonden, tot geheel
ontdaan het haar lichaam verlaat,
blijft zij achter de uitgesproken vrouw.
