dan lachrimpels in het aangezicht van de dood
krimpt trager tegen beter weten in gelaten plooien
in de rust die zij tot zich neemt gebroken door
ragfijne vitrage schimmig overspel
neem mijn vingertoppen niet serieus
die zo strelend zacht beschrijven
op de tere huid beklijven liefst
in de hoedanigheid van leven
mond op mond zeer tongbedreven vereffenend besef
dat even sprakeloos geen taal meer opgewassen is
in dulden van die ene ademloze kus vergeven in dit
verzoenend ogenblik een glimp van hartstocht uitgedreven
