van mijn tong,
waar ook ik niet goed bij kon,
speelde parten. Er was niets
ter zake doende, tering,
nering, ik rolde mijn voeten goed af.
Toch had ik wat steekwoorden
bijeen gezet. Brak me nek
over de gevolgen,
maar stram en stijf
in mijn standvastig lijf
hield ik vast aan deze terugblik
vol verleden, dat open boek
waar zelfs ik niet uit kwam.
Er ontpopte zich een levensteken
dat me koud liet gelijk
de voorliggende zin
die ik nooit uitsprak.
