Hij zat erin, nee leefde er van.
Te midden meer dan werkelijk
zijn, de handen in elkaar geslagen.
Geschoten met een camera vol
indrukken en negatieve beelden.
De afdruk loog er niet om, in retro
maakt de eeuw geleden sfeer nog
steeds indruk op het positief.
Hier zit iemand met zichzelf te hoop,
een wasbord, laarzen en afgetrapt,
aan de gestrekte benen schoenen
van het oudste leer.
Zijn handen, knuisten eerbiedig
aan elkaar vertrouwd tot leven.
Een zegen in zijn oogopslag om
zo bedaard hier tentoongespreid.
Het is met zes bij zes haarscherp
hoe bestaansrecht tweeogig,
de wereld op z'n kop zet op matglas,
terwijl hij daarbij wat scheel keek.
Ach, hoe vaardig toch het ambacht
van de vrijetijdsbesteder met de sluiter
onverschrokken een fractie van seconden
uit de man zijn wereld snijdt. Weergeeft
hoe rijk de armoede is zo ontdaan
van alles en iedereen die foto's leest.
Waarschijnlijker dan zekerheid is hij
een levenskunstenaar in simpel zijn.
De vechtersbaas die vredig ook
slechts voor zichzelf overleven strijd.
(vrij na een Oekraïense rolleiflex impressie)
